Θέλημα Θεού χαρακτηρίζει την Αγία και Μεγάλη Σύνοδο ο Μητροπολίτης Ιταλίας Γεννάδιος, χαρακτηρίζοντας επίσης «ακλόνητο στύλο» τον Οικουμενικό Πατριάρχη Βαρθολομαίο, ενώ δε διστάζει να κάνει λόγο και για ψευδοφαρισαϊκή η σκέψη των αντιδρώντων.
«Θεωρουμεθα «μέγιστοι φωστήρες και θεολόγοι», τα γνωρίζομεν όλα συμβάλλοντες εις την διαίρεσιν και την ανωμαλίαν» αναφέρει μεταξύ άλλων ο Μητροπολίτης Ιταλίας Γεννάδιος αναφορικά με την Μεγάλη Σύνοδο.
Διαβάστε αναλυτικά τι λέει ο Μητροπολίτης Ιταλίας Γεννάδιος για την Αγία και Μεγάλη Σύνοδο:
Η Αγία και Μεγάλη Σύνοδος της Ορθοδόξου Εκκλησίας θα παραμείνη εις τας δέλτους της Παγκοσμίου Ιστορίας ως ιστορικόν γεγονός και σταθμός επιφανέστατος, διότι μέσα από την τραγικότητα και την διαφθοράν, την εκκοσμίκευσιν και την αδιαφορίαν του κόσμου τούτου, και ειδικά του ανθρώπου προς τον συνάνθρωπόν του, παρά τα προβλήματα και τας δυσκολίας, παρά τας πολεμικάς συγκρούσεις και τας ακαίρους απαιτήσεις και τας παραλόγους αντιθέσεις, παρά τας φαντασιοπλήκτους σκέψεις και αναζητήσεις ωρισμένων «εγκεφάλων προσωπικοτήτων», παρά τα ανούσια λεγόμενα σχετικά με τας διορθώσεις, επιπροσθέσεις και τας μελλοντικάς προοπτικάς, η μόνη φωνή, η οποία ακούεται ως δύναμις ενότητος, αλλά εις την ουσίαν δεν υπάρχει διά τα παράδοξα και παρατράγωδα, τα οποία συμβαίνουν, και τα οποία είναι αδικαιολόγητα και απαράδεκτα, είναι η φωνή της Ορθοδοξίας, η οποία συγκινεί και ενθαρρύνει, ενισχύει και υπόσχεται, με την σύγκλησιν της Συνόδου εις την αγιοτόκον και θεοφρούρητον Εκκλησίαν της Κρήτης.
Πρωτεργάτης και Πρωταγωνιστής ταύτης είναι η Κορυφή της Ορθοδόξου Εκκλησίας, η Α. Θ. Παναγιότης, ο Οικουμενικός Πατριάρχης του Γένους και της Ορθοδοξίας, ο Οποίος αλλαχού υβρίζεται και ποδοπατείται η υπόληψίς του, εις άλλα μέρη εγκωμιάζεται, τιμάται και θεωρείται μία από τας Δέκα Προσωπικότητας του κόσμου διά την ανεκτίμητον προσφοράν του προς την ανθρωπότητα. Πως εξηγείται η «miseria» (πτωχεία), των πνευματικά τούτων αρρώστων, οι οποίοι έχουν οφθαλμούς, αλλά δεν βλέπουν, και ώτα, αλλά δεν ακούουν;
Δυστυχώς, έχομεν ξεφύγει από την αλήθειαν και την διάκρισιν και έχομεν αγκαλιάσει το απατηλόν και επιζήμιον ανενεργόν όνειρον: θεωρούμεθα «Βασίλειοι, Γρηγόριοι και Χρυσόστομοι», θεωρουμεθα «μέγιστοι φωστήρες και θεολόγοι», τα γνωρίζομεν όλα, θεωρούμεθα «Dottori», έχομεν γίνει πατέρες και διδάσκαλοι εις τας κώμας και τας συνοικίας, αλλά και εις τας πόλεις, συμβάλλοντες εις την διαίρεσιν και την ανωμαλίαν, μέσα εις την Εκκλησίαν, και εμποδίζοντες, με τον υπερφύαλον τούτον τρόπον ζωής και συμπεριφοράς, να κυριαχήση και να επικρατήση η ενότης, η οποία είναι υψίστης σημασίας και σπουδαιότητος διά την Ορθόδοξον Εκκλησίαν, η οποία λειτουργεί και διακονεί, με την πνευματικήν Συνοδικότητα, άξια, δίκαια και σοφά. Μόνον, εάν δεν υπάρχη εις κάθε κατά Τόπον Ορθόδοξον Εκκλησίαν τάξις και σεβασμός, μόνον εάν δεν βιώνη εν τη πράξει την Παράδοσιν, μόνον εάν παραμένη μία θεωρητική και καθηγητική θεωρία, και δεν επιδρά αναλόγως εις τας ψυχάς των κληρικών και του λαού του Θεού, μόνον εάν ο διδάσκων μίαν διδασκαλίαν, η θεωρίαν τινά, δεν κοσμείται από την αγάπην και την ειρήνην της καρδίας, τότε, βεβαίως, τα αποτελέσματα θα είναι αρνητικά, άσχετα με την παγίωσιν της ενότητος, την οποίαν άπασαν η ανθρωπότης προσδοκεί από την μοναδικήν φωνήν της Μιάς, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας, της Ορθοδόξου Εκκλησίας, η οποία, επισήμως, και εν πάση μεγαλοπρεπεία, θα διατρανώση, με την σύγκλησιν της Αγίας και Μεγάλης Συνόδου της Ορθοδόξου Εκκλησίας, εις άπασαν την οικουμένην, η οποία θέλει να ακούση και να λάβη ζωήν και φως.
Ο κόσμος αναμένει το μήνυμα τούτο, αλλ’ όμως εις το προσκήνιον της ασυμβίβαστης και πολλάκις ηθελημένης δημιουργίας και παραστάσεως ανωμάλου και απαραδέκτου ατμοσφαίρας, κατά πάντα αντορθοδόξου, ζεί και κινείται και δρα διά την καταστροφήν της ενότητος η δύναμις του κακού. Δεν είναι η πρώτη φορά. Ούτω, λοιπόν, πλησιάζοντες προς την Αγίαν και Μεγάλην Σύνοδον, το χειρότερον κακόν, το οποίον αντιμετωπίζει η σύγκλησίς της, είναι η νοητή και εμφανής πλέον υπάρχουσα αδιάλλακτος ασυνεννοησία, η μακράν του Αγίου Πνεύματος συνεργασία, η χρησιμοποίησις μόνον ανθρωπίνων δυνάμεων και νού πεπερασμένου, με θλιβεράν συνέπειαν την εξαφάνισιν της ενότητος, όχι μόνον μεταξύ τινων κατά Τόπους Ορθοδόξων Εκκλησιών, αλλά και μεταξύ αυτών των Ιεραρχών.
Η προσευχή, η αγάπη και η πίστις αδυνατούν να επέμβουν και να βοηθήσουν. Τα τρία αυτά μεγαλουργήματα, τους τρεις αυτούς ανεκτίμητους θησαυρούς της Ορθοδόξου Εκκλησίας, μήπως, εν τύποις προσέχομεν, σεβόμεθα και τιμώμεν; παρουσιάζονται, βλέπομεν, ανίσχυροι να συντελέσουν εις την ενότητα των Ορθοδόξων κατά Τόπους Εκκλησίών, αλλά και μεταξύ αυτών των Ιεραρχών. Τι συμβαίνει; Πως θα αποκατασταθή η ανώμαλος αυτή κατάστασις; Με ποίον τρόπον θα ανοίξη ο δρόμος προς την σύγκλησιν, διά να οδηγήση ειρηνικά προς την ενότητα; Πως θα διακηρύξη, άξια και πειστικά, την ενότητα και τα μηνύματά της; Και ο κόσμος ανάστατος από τας αντιπαραθέσεις και τας αλληλοσυγκρούσεις, διαμαρτύρεται: «Πως είναι δυνατόν να προσδοκώμεν αγάπην, ελπίδα και ειρήνην από την Αγίαν και Μεγάλην Σύνοδον όταν μεταξύ των κατά Τόπους Ορθοδόξων Εκκλησιών υπάρχουν διαφοραί;
Όταν η μία κρίνει και επικρίνει την άλλην και, μάλιστα, φθάνη εις το εξωτικόν σημείον να παρουσιάζη αυτήν ότι έχει προβλήματα εν σχέσει με την Πίστιν και τους ι. Κανόνας;». Εις τον άνθρωπον, το κλίμα τούτο, το οποίον έχει δημιουργηθεί με τοπικά, και προσωπικά, αλλά και γενικά, με εγχειρήματα αντιπερισπασμών και αναστατώσεων, θεληματικών, καταπιεστικών, ή και μέσω άλλων αποτρόπαιων μέσων, είναι κουραστικόν, αφύσικον
άστατον και προκλητικόν, απογοητευτικόν και αποκρουστικόν, με συγκεχιμένον μέλλον και απόγνωσιν. Πως θα ακουσθή η φωνή της Ορθοδοξίας, η οποία, εις την Παυλικήν Νήσον της Ρόδου, με το καθαρόν και δυναμικόν πνεύμα του Μεγάλου Πατριάρχου Αθηναγόρου, ηγωνίσθη διά την ενότητα και την συνεργασίαν, εις το αγκάλιασμα και την αποδοχήν της ιερωτάτης ιδέας και σκέψεως της συγκλήσεως της Αγίας και Μεγάλης Συνόδου; Και τότε, (1961), παρά τα πολιτικά και κοινωνικά προβλήματα, ηκούσθη, πράγματι, η επιβλητική φωνή της Ορθοδοξίας, η οποία έδωσε πνεύμα σοφίας και συνέσεως, νέαν ζωήν και μέλλον διά την πρόοδον και την αναγέννησιν της Ορθοδόξου Εκκλησίας, η οποία εξήλθεν εκ των πυλών της Πανορθοδόξου Συνδιασκέψεως της Ρόδου (Σεπτέμβριος 1961), ηνωμένη και ελπιδοφόρος, και η οποία εστεφάνωσε με την ενότητα, όλους τους Αντιπροσώπους και εκόσμησε τας κατά Τόπους Ορθοδόξους Εκκλησίας με νέαν πνοήν και νέους ορίζοντας, και, μάλιστα, με μίαν αδελφικήν συνεννόησιν και συνεργασίαν, με πυξίδα την αλληλογνωριμίαν και τον αλληλοσεβασμόν, η φωνή της Ορθοδόξου Εκκλησίας, εις εκείνα τα απαιτητικά και πολυσυζητημένα χρόνια, υπήρξεν ενθαρρυντική, ενωτική, προοδευτική, ζητούσα τα βέλτιστα και τα κράτιστα. Τουναντίον, εις τας ημέρας των καιρών μας λαμβάνουν χώραν ωρισμένα παράδοξα και ασυμβίβαστα, τα οποία αναστατώνουν, δεν διαλέγονται, αλλ’ ούτε και κατανοούν. Και βλέπομεν: άλλοι επιζητούν να τεθή «φρένον» και να μη γίνη η Αγία και Μεγάλη Σύνοδος, διότι δεν έχουν εμπιστοσύνην, άλλοι τρέχουν από τον ένα τόπον εις τον άλλον, διά να πείσουν τους άλλους, με ημερίδας και εκδηλώσεις, και να δώσουν το μήνυμα ότι η σύγκλησις της Συνόδου θα είναι καταστροφή διά το Ορθόδοξον πλήρωμα.
Είναι επίκαιρον να σημειώσωμεν ότι με τας πράξεις αυτάς των μη επιθυμούντων την σύγκλησιν της Συνόδου δεν κτυπάται ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος, δεν κτυπάται η θεσπέσια πρωτοβουλία Του, δεν νικάται η υπεράνθρωπη προσπάθειά Του από τέτοια ανούσια συμβάντα, και από τοιαύτας πράξεις, αι οποίαι απάδουν εις το μέγα και σωτήριον και μαρτυρικόν περιεχόμενον της αμωμήτου Πίστεώς μας.
Αι πρόσφαται αντιθέσεις, διαμάχαι και αι γνωσταί κατά διαστήματα προκηρύξεις και ανάδελφοι συγκρούσεις, τας οποίας πληροφορούμεθα, μέσω των ΜΜΕ, αι οποίαι επιζητούν ανάκλησιν της συγκλήσεως της Συνόδου, και μετά καυχήσεως χρησιμοποιούν το αδύνατον δυνατόν διά να καταδείξουν ότι έχουν δίκαιον διά την επιμονήν των εις την μη σύγκλησιν και δη ότι οι θέλοντες είναι εκτός πραγματικότητος και κατά των Ιερών Κανόνων, πάντα ταύτα, δίχως αμφιβολίαν, συντρίβουν την ενότητα της Μιάς, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας, εφόσον δεν διαλέγονται κανονικώς και ειρηνικώς, και δεν βλέπουν το αληθινόν συμφέρον της Εκκλησίας και των Ορθοδόξων αδελφών μας.
Είναι τρανή αλήθεια ότι εις τας αυλάς του Αμπελώνος του Κυρίου υπάρχουν ωρισμένοι, οι οποίοι κρίνουν και επικρίνουν, αναχαιτίζουν και εμποδίζουν την μυσταγωγικήν πρόοδον και την ηθικήν ανάπτυξιν του ανθρώπου, επειρεάζουν και συντελούν εις την διαίρεσιν, η δε ενότης αποτελεί ματαιοδοξία και ουτοπία. Επειδή, όμως, ο Θεός είναι παρών, μέγας και ποιεί θαυμάσια, στεφανώνει δε και την επίμονον, διάπυρον και καρδιακήν προσευχήν, τας υπερανθρώπους πρωτοβουλίας και τας παρακλήσεις του Ορθοδόξου πληρώματος, διότι θέλει να επιτευχθή νικηφόρα η σύγκλησις της Συνόδου, δεν θα εγκαταλείψη τον λαόν του Θεού, την αείζωον και αθάνατον Ορθοδοξία μας, η οποία είναι η σωτηρία του ανθρώπου.Η Ορθόδοξος Εκκλησία μόνον εν τη ενότητι Αυτής, (καλόν θα ήτο όχι μόνον εν Συνόδω, αλλά και προ και μετά τας εργασίας της), θα κατδείξη εις τον χριστιανικόν και σύγχρονον κόσμον ότι δεν είναι στατική, και δη δεν είναι εναντίον της προόδου και της αληθινής αναπτύξεως του ανθρώπου, αλλά έχουσαι αι κατά Τόπους Ορθόδοξαι Εκκλησίαι το αυτό φρόνημα και την αυτήν πίστιν και την αυτήν διάθεσιν, θα συνεργασθούν και θα δώσουν καλά, τερπνά και ωφέλιμα εις τους αδελφούς μας.
Αυτήν την ενότητα, το θεικόν τούτο αγαθόν, το οποίον τρέφει την Ορθόδοξον Εκκλησίαν και αποτελεί την ζωοποιόν δύναμίν της, ο νέος Κυρηναίος της Ορθοδόξου Εκκλησίας, ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος, από Θεού φωτισθείς, αγωνίζεται, μάχεται, διά να την διαφυλάξη και διασώση τον θεσμόν της Ορθοδόξου Εκκλησίας.
Δεν είναι μικρόν γεγονός ότι, η Ορθόδοξος Εκκλησία, αι κατά Τόπους, δηλαδή, Ορθόδοξαι Εκκλησίαι παρουσιάζονται επισήμως και αποκαλύπτονται ορθοδόξως, και κατά τους χρόνους τούτους, δυνάμεθα δε να είπωμεν ότι είναι δι’ αυτήν και μία ευκαιρία εξετάσεως, ύστερα από 11 αιώνας, ενότητος και κοινωνίας μεταξύ των. Η πρώτη και θεμελιώδης εξέτασις διά την Ορθόδοξον Εκκλησίαν είναι να καταδείξη την ενότητά της, να καταδείξη εμπράκτως αυτό το οποίον πιστεύομεν και ομολογούμεν, ότι είναι η «Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία». Φρονώ ταπεινά ότι είναι καιρός να το είπη και να το διακηρύξη εις όλον τον κόσμον το ύψιστον και διαχρονικόν τούτον Μήνυμα. Δεν είναι ανάγκη να έχη κανείς πολλά «Δοκτοράτα» διά να καταλάβη την ανυπέρβλητον σημασίαν της ενότητος των Ορθοδόξων κατά Τόπους Εκκλησιών δι’ ολόκληρον τον χριστιανικόν και σύγχρονον κόσμον.
Δεν πρέπει να περιοριζώμεθα μόνον εις τους λόγους και τας θεωρίας: π.χ. «η Θεία Λειτουργία είναι το θεμέλιον της ενότητος». Αυτή, βεβαίως, είναι η μεγίστη αλήθεια, πλην όμως την ενότητα αυτήν οφείλομεν να ζώμεν προ, κατά, και μετά από την Θείαν Λειτουργίαν. Σκεπτόμενοι και αναλογιζόμενοι κατ’ αυτόν τον τρόπον, προσευχόμενοι και κρούοντες την θύραν, και έχοντες εις την ζωήν μας, ως Α και Ω την αγάπην και την ειρήνην του Θεού, ο σημερινός κατάκοπος από τας σωματικάς, πνευματικάς και κοινωνικάς φουρτούνας, ο αβέβαιος και ανήσυχος, με φοβερά ερωτηματικά νέος, θα ακούση την ηνωμένην φωνήν της Συνόδου. Ο φιλάνθρωπος Θεός, τον λόγον του και την αλήθειάν του, μετέδωσε με ολίγους εργάτας, οι οποίοι πάντοτε υπάρχουν και πάντοτε είναι έτοιμοι διά τον ευαγγελισμόν. Και οι νέοι εργάται, εργαζόμενοι τον καλόν αγώνα, τον σεμνόν και δίκαιον, του ευαγγελισμού και της σωτηρίας, σώζουν ψυχάς μέσα εις τους κόλπους της Ορθοδόξου Εκκλησίας.
Τι να είπη τις διά τα ανούσια σχόλια και τα αρνητικά λεγόμενα ωρισμένων, σχετικά με την σύγκλησιν και τας αποφάσεις της Συνόδου; ακούομεν και εντρεπόμεθα διά τας αναξιοπρεπείς φωνασκίας.
Ολίγαι ημέραι απέμειναν διά να εορτάσωμεν την πανηγυρικήν και χαρμόσυνον ημέραν της ιδρύσεως της Εκκλησίας. Ολίγαι ημέραι απέμειναν διά να συγκληθή η Αγία και Μεγάλη Σύνοδος της Ορθοδόξου Εκκλησίας.
Ο λαός του Θεού, το θεοτίμητον ποίμνιον των κατά Τόπους Ορθοδόξων Εκκλησιών, αναμένει να ίδη το φως της Αναστάσεως και εις την Αγίαν και Μεγάλην Σύνοδον αναμμένον και φωτίζον, εκ του οποίου προέρχεται το φως της Ορθοδοξίας, μάλιστα ολόκληρον και ισχυρόν και σωτήριον, όχι κατατεμαχισμένον και αδύνατον, αλλά πλήρες χάριτος, αληθείας και ζωής.
Είμεθα προ των θυρών της ιστορικής και από αιώνων αναμενομένης και ελπιζομένης ημέρας της πραγματοποιήσεως της Αγίας και Μεγάλης Συνόδου.
Εν Ιταλία, κληρικοί, (ανώτεροι και κατώτεροι), και λαικοί, (καθηγηταί, πολιτικοί κλπ), μοναχοί και μοναχαί, όλοι αναμένουν να ακουσθή η φωνή της ενότητος, η φωνή της αγάπης, η φωνή της ειρήνης και της ελπίδος, η φωνή της Ορθοδοξίας.
Δεν είναι αδιάφοροι οι ξένοι απέναντι του επιφανεστάτου τούτου γεγονότος, δεν είναι περίεργοι και απαίδευτοι, αλλά και προσεύχονται και παρακαλούν τον Θεόν διά την επιτυχίαν της Αγίας και Μεγάλης Συνόδου, διότι γνωρίζουν πολύ καλά ότι η φωνή της αναμένεται με ανησυχίαν, αλλά και με χαράν, να ακουσθή και να επηρεάση, αλλά και να βοηθήση τους υπευθύνους και τους λαούς, τουτέστιν, να φωτίση αυτούς, καθόσον ο Τριαδικός Θεός της είναι Φως: «Φως ο Πατήρ, Φως ο Λόγος, Φως και το Άγιον Πνεύμα».
Όλοι οι οποίοι με αγάπην, με πίστιν και με ελπίδα, προσευχόμεθα διά την ενότητα της Μιάς, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας, δηλαδή της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας, προσευχόμεθα και παρακαλούμεν τον Μεγαλοδύναμον και Φιλάνθρωπον Θεόν να ίδωμεν και να έχωμεν μίαν νέαν Πεντηκοστήν της Ορθοδόξου Εκκλησίας, με Α και Ω την ενότητα των Ορθοδόξων κατά Τόπους Εκκλησιών. Να αγιασθώμεν από μίαν ηνωμένην Ορθόδοξον Εκκλησίαν, η οποία αγαπά και αγαπάται, και η οποία σέβεται και αγκαλιάζει με την συγγνώμην και την ευγνωμοσύνην, αλλά και τιμάται και γεραίρεται, σώζει και ανασταίνει.
Το Άγιον Πνεύμα φωτίζει και καθοδηγεί, διότι υπάρχει και πνέει, όπως και κατά τα πρώτα μαρτυρικά χρόνια των διωγμών. Το Άγιον Πνεύμα «πάντας εκάλεσεν εις ενότητα», αλλά και πάντες έχομεν τον θερμότατον πόθον να ζήσωμεν και να απολαύσωμεν αυτήν, αλλά και να την κατακτήσωμεν παντοτινά, και με την ψυχήν μας, και με την καρδίαν μας, προς αγιασμόν μας. Είμεθα, βεβαίως, ελεύθεροι να ακούσωμεν την γλυκύτατην και ενωτικήν φωνήν της Ορθοδόξου Εκκλησίας, αλλά έχομεν και το επιτακτικόν χρέος και καθήκον να αφήσωμεν κατά μέρος τας προκλήσεις, τα τοπικά, τα προσωπικά και τα ακατανόμαστα διά να γίνη τελικά αυτό το οποίον απεφασίσθη και ο Θεός θέλει.
Η Αγία και Μεγάλη Σύνοδος πρέπει να γίνη. Είναι ευλογία, είναι δώρον, είναι η αγάπη του Θεού προς την Ορθόδοξον Εκκλησίαν. Είναι μία όλβια θεική ευκαιρία διά να καταδείξη την ενότητά της. Ηνωμένη η Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία θα αποφασίση ειρηνικά, με πίστιν και αγάπην και ελπίδα, θα διακηρύξη εις τον Χριστιανικόν και σύγχρονον κόσμον, εις κάθε άνθρωπον καλής θελήσεως και αγαθής πράξεως, τα αιώνια μηνύματα των αγίων Αποστόλων και των θείων Πατέρων της αμωμήτου Πίστεώς μας, τα οποία είναι μηνύματα ευαγγελισμού και σωτηρίας.
Την ενότητα και την ζωτικότητά της εκατομμύρια Ορθόδοξοι, και άλλοι, επιθυμούν να ίδουν, και προ της συγκλήσεώς της, αλλά και προσεύχονται δι’ αυτήν, υποφέρουν δε να ακούουν τα γνωστά άστατα και αδικαιολόγητα επιχειρήματα των «αληθινών δήθεν ορθοδόξων». Ας έλθωσιν εις τα μέρη, ένθα διακονούμεν, διά να αγγίξουν και φιλήσουν το Σώμα του Σωτήρος Χριστού, και ίδωσιν αναμμένον, εν αγάπη και ειρήνη, το φως και την υπάρχουσαν ζωοποιόν χαράν και αγαλλίασιν της Αναστάσεως, μηνύματα τα οποία κοσμούν την Μητέρα Εκκλησίαν μας.Το Οικουμενικόν Πατριαρχείον, γενναιόφρον, αστήρευτη πηγή αγάπης και κατανοήσεως, προχωρεί ακάθεκτα εις την σύγκλησιν. Βεβαίως γνωρίζη τα πραγματικά εμπόδια, όλα, τα εθνικά και τοπικά, από θρησκευτικής και κοινωνικής πλευράς. Δεν φοβείται, δεν δίδει σημασίαν εις τα ανθρώπινα εκκλησιαστικά και κοσμικά κατεστημένα, μάλιστα, εν γαλήνη και χάριτι Θεού, συγχωρεί και ενεργεί, με τα ιδιαίτατα χαρίσματα, με τα οποία επροίκισεν Αυτό η Τρισυπόστατος Θεότης διά την επαναφοράν της τάξεως, την αποκατάστασιν της εμπιστοσύνης, και δη επιζητεί να γίνη η Πανορθόδοξος ενότης ζωή και δύναμις των κατά Τόπους Ορθοδόξων Εκκλησιών πριν ακόμη της συγκλήσεως, διότι το Άγιον Πνεύμα «πάντας εκάλεσεν εις ενότητα», και, επομένως, με αυτήν θεμέλιον, η οποία είναι η δύναμις και χάρις του Αγίου Πνεύματος, θα προχωρήσουν αύται εις το ύψιστον θεικόν έργον των. Δεν υπάρχει άλλη λύσις, δεν υπάρχει άλλη περίπτωσις, δεν υπάρχει άλλη απάντησις, δεν υπάρχει άλλη γραμμή. Ο Πατριάρχης προχωρεί διά την σύγκλησιν. Η Σύνοδος θα γίνη.
Ο Πατριάρχης θα φθάση εις τον λιμένα, το θέλομεν ή δεν το θέλομεν, διότι είναι θέλημα Θεού, δεν έχομεν δικαίωμα να αρνηθώμεν την ευλογίαν και την χάριν του Τριαδικού Θεού, το δώρον της νέας Πεντηκοστής. Ο Πατριάρχης δεν πράττει τίποτε το διαφορετικόν από εκείνον το οποίον όλοι προηγουμένως έπραξαν. Απελπιστική φαίνεται να είναι η νοσηρά κατάστασις: Πόλεμος να ήτο, τόσας τορπίλας σκέψεων, αντιθέσεων, συγκρούσεων, αδικιών και παραλόγων ζημιών, όλα ταύτα δεν θα ήσαν εις τοιούτον βαθμόν ζημιογόνα και επικίνδυνα διά την πνευματικήν ζωήν του Ορθοδόξου. Αλλά και οι Άγιοι των κατά Τόπους Ορθοδόξων Εκκλησιών Αρχηγοί, οι οποίοι δεν προσέρχονται εις την Σύνοδον πως θα αντιμετωπίσουν την βαρείαν ευθύνην των υπογραφών και την ομόφονων αυτών συγκατάθεσιν προς σύγκλησιν της Αγίας και Μεγάλης Συνόδου; Η συνείδησις, η καρδία των, θα έχουν ανάπαυσιν;
Την ιστορίαν δεν λαμβάνουν υπ’ όψιν των;Υπάρχει και μία άλλη πολεμική στρατηγική, αφανής, ίσως, η οποία, με τον τρόπον της επιζητεί να μειώση το κύρος της Συνόδου: Η μη συμμετοχή όλων των κανονικών Επαρχιούχων Μητροπολιτών: Νομίζω ταπεινώς ότι είναι ευπρεπές και δικαιολογημένον να υπάρχουν, και έξωθεν των εργασιών της Αγίας και Μεγάλης Συνόδου, Ιεράρχαι, αλλά και Πρεσβύτεροι, Διάκονοι, Μοναχοί και Μοναχαί, Άρχοντες και ο λαός του Θεού, με μόνην φροντίδα να προσευχηθούν διά την ενότητα της Ορθοδόξου Εκκλησίας, προ της συγκλήσεως, κατ’ αυτήν, αλλά και μετά ταύτην. Είναι ηθικόν χρέος αγάπης και αφοσιώσεως προς την Μητέρα Ορθόδοξον Εκκλησίαν μας. Η προσευχή αυτών δέον να είναι συνεχής, επίμονος, ειλικρινής, να είναι προσευχή από ψυχής και καρδίας διά την εξομάλυνσιν των ακαταλλήλων και αναξίων λόγου δημιουργηθεισών συνθηκών και καταστάσεων κατά του ιστορικού και επιφανεστάτου τούτου γεγονότος. Η προσευχή είναι το ισχυρότερον άρμα, το οποίον παρέδωσεν εις ημάς ο Χριστός, με την επί γης παρουσίαν του, προς διαφύλαξιν από παντός κακού… από πάσης αντικειμένης ενεργείας…
Οι μη ευρισκόμενοι εις τας εργασίας της Συνόδου δεν πρέπει να παραμείνουν απλοί θεαταί, ακούοντες και μεταδίδοντες τα καλά και τα αντίθετα, αλλά, όπως τα Μέλη των Αντιπροσωπειών των κατά Τόπους Ορθοδόξων Εκκλησιών, έχουν επιτακτικόν χρέος να συμμετάσχουν εις την Σύνοδον, ούτω και ημείς, οι μη εκλεχθέντες όπως συμμετάσχωμεν εις την Σύνοδον, έχομεν ευθύνην, αλλά και το χρέος, να προσευχηθώμεν και δη, τώρα, όλως ιδιαιτέρως, καθ’ ον χρόνον ετραυματίσθη και επληγώθη το θεικόν χαρακτηριστικόν της Ορθοδόξου Εκκλησίας, η ενότης, η οποία είναι απαύγασμα της Χάριτος του Αγίου Πνεύματος, αναγεννά και αναζωογονεί τον άνθρωπον, τον ανακαινίζει και χαρίζει εις αυτόν νέαν ζωήν, νέαν δύναμιν, νέαν διάθεσιν, ευλογών και αγιάζων ο Τριαδικός Θεός την πορείαν Αγάπης και Αναστάσεως της Ορθοδόξου Εκκλησίας. Η Υμνολογία της Εκκλησίας μας, ο ανυπέρβλητος αυτός θησαυρός, δεν συγκινεί την καρδίαν μας;
Τα πνευματοφόρα αυτά λόγια της Εκκλησίας μας δεν είναι και δι’ ημάς μία θεολάλητος διαθήκη πορείας προς κατάδειξιν της ενότητος της κοινής Πίστεως της Μητρός Εκκλησίας μας; Δεν είναι όλη αυτή η Πατερική κληρονομία μας μία θεοκίνητος ώθησις προς το φως και την αλήθειαν της ενότητος της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας, η οποία, εις τας σήμερον τραγικάς ημέρας της ζωής μας, όχι μόνον εγκωμιάζεται περισσότερον πάσης άλλης θρησκευτικής και εκκλησιαστικής παρουσίας, παρρησίας και κοινωνίας, αλλά είναι και ο καιρός του μεγαλείου της, διό και φθάνει εις την σύγκλησιν του επιφνεστάτου τούτου ιστορικού γεγονότος, σταθμού εις την ζωήν και την προσφοράν της, οπωσδήποτε πρωτοφανούς και λαμπροτάτου; Μόνον, λοιπόν, ψάλλωνται, χωρίς προσευχήν και κατάνυξιν, τα Αγιοπνευματικά αυτά ουράνια, σωτήρια και θεοπρεπή καλέσματα της θεσπεσίας Υμνολογίας; Τι να είπη τις διά την μη ως ώφελε δημιουργηθείσαν άστατον εκκλησιαστικήν κατάστασιν;
Το άφθιτον μεγαλείον της αμωμήτου Πίστεώς μας, το οπίον φωτίζει εις την Μεγαλόνησον Κρήτην και προχωρεί προς τα πρόσσω, με τας διαπύρους ευχάς και τας οδηγίας του Οικουμενικού Πατριάρχου Βαρθολομαίου, ανύστακτου και ακάματου της Στρατευομένης Εκκλησίας, εργάτου και φύλακος, του οποίου η αγάπη προς τον άνθρωπον, και την Θείαν δημιουργίαν, συγκινεί και κινεί τον λαόν του Θεού εις το καλόν, το ωφέλιμον και το δίκαιον, ετοιμάζει τον «Μέγα Δείπνον», ετοιμάζει την πανσεβάσμιον και θεοφρόσυνον εορτήν της, την Πεντηκοστήν της Ορθοδόξου Εκκλησίας.Αλλά και η Κρήτη και ο πιστός λαός της, ετοιμάζονται πανευφροσύνως διά την σύγκλησιν της Συνόδου και γίνονται διά μίαν άλλην φοράν μοναδικόν αντικείμενον αναφοράς, συζητήσεως και ανωτερότητος φιλοξενίας και υποδοχής. Είναι το πλέον καθαρόν, φωτεινόν και ευχάριστον σημείον, της πορείας προς την σύγκλησιν της Αγίας και Μεγάλης Συνόδου της Ορθοδόξου Εκκλησίας, η οποία Πανορθοδόξως θα μαρτυρήση την ενότητα της «Μιάς, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας», της Μητρός Ορθοδόξου Εκκλησίας μας, εκ της οποίας εξαρτάται η αναγκαιότης των θεολογικών διαλόγων και η σχέσις της Ορθοδόξου Εκκλησίας προς τον χριστιανικόν και τον σύγχρονον κόσμον.
Η επιτυχία της Συνόδου, παρά την συγγνώμην και την αγάπην, την οποίαν θα δώση η Πρωτόθρονος Εκκλησία εις τους τελευταίους εργάτας, οι οποίοι, κατά τον Πασχάλιον Κατηχητήριον Λόγον του Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου, Αρχιεπισκόπου Κωνσταντινουπόλεως, δεν υστέρησαν των Πρώτων, θα είναι βαρύς πέλεκυς κατά των νέων ονειρευομένων πρωτοκαθεδρικών εξουσιών και της εκκλησιαστικής δήθεν διπλωματίας, των μοντέρνων εκκοσμικευμένων θεωριών, αι οποίαι εις την ουσίαν είναι καταστρεπτικαί, διότι οι σχεδιάζοντες και ζητούντες την εφαρμογήν των σχεδίων τούτων είναι νεκροί πνευματικά και ηθικά, πάσχοντες από την ασθένειαν της εκκοσμικεύσεως και της αδιαφορίας.
Συμπέρασμα: Η Σύνοδος πρέπει να γίνη. Ο Πατριάρχης του Γένους και της Ορθοδοξίας, «στύλος ακλόνητος» και «θεόπνευστον εγκαλώπισμα», έχει τόσην πίστιν και αγάπην προς τον Κύριον της Δόξης, ώστε η εμπιστοσύνη του προς το θέλημα του Θεού, ημέρα τη ημέρα, κραταιούται και προσθέτει εις τον Οικουμενικόν Πατριάρχην υπεράνθρωπον δύναμιν, διάθεσιν και σθένος προς αντιμετώπισιν της αθεραπεύτου μέχρι σήμερον μέσα εις την Ορθόδοξον Εκκλησίαν, προσδοκίας νέας δήθεν εξουσίας με την ψευδοφαρισαικήν σκέψιν και δικαιολογίαν: «ειδ’ άλλως θα υπάρχη «παπική διοίκησις». Ταύτα πάντα μειώνουν το κύρος και το μεγαλείον της Ορθοδόξου Εκκλησίας.Αποφεύγομεν να εισέλθωμεν εις τα πολιτικά και ακατανόμαστα, διότι τότε θα παρατηρήσωμεν ότι ναί μεν η Πίστις μας είναι Φως, Αλήθεια, Ζωή, Σωτηρία και Αιωνιότης, ημείς δε τα όργανά της αγόμεθα από φωνασκίας, φόβους, ενστάσεις και συμφέροντα τοπικά και εθνικά, και εις το τέλος αμφισβητούμεν τα πάντα και το χειρότερον μετά από καιρόν επιλήσμονες του αγαθού ή των αγαθών, τα οποία ελάβομεν, χάρις εις την αγάπην και την θυσίαν του συνανθρώπου ή τινος άλλου, η ευγνωμοσύνη και η ευχαριστία γίνονται ξένα και ανυπόστατα εις την ζωήν μας, και τούτο διότι ελλείπει η αληθινή εν Χριστώ ευχαριστιακή ενότητά μας, η οποία είναι τρανή μαρτυρία της κοινής Πίστεως και Παραδόσεώς μας. Θα είναι το βαρύτερον και χειρότερον πάντων των κακών, τα οποία έχουν περικυκλώσει την σύγκλησιν της Συνόδου, εάν ανασταλή αύτη, με την δικαιολογίαν ότι δεν θα συνέλθουν όλαι αι κατά Τόπους Ορθόδοξαι Εκκλησίαι. Πρέπει να γίνη η Σύνοδος, διότι είναι θέλημα Θεού, διότι η Εκκλησία έχει ανάγκην μιάς Συνόδου.
Είναι η πλέον θεόδεκτος στιγμή να επιδείξη η Ορθόδοξος Εκκλησία την θεικήν ενότητά της και την ζωοποιόν δύναμίν της, και μάλιστα επισήμως και χαρισματικώς μετά από 11 αιώνας, να διακηρύξη ότι είναι η «Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία». Ο Απόστολος Παύλος με την υπέροχον διδασκαλίαν των μελών του σώματος, μόνον αναγινώσκεται; Δεν γίνεται διδασκαλία, βίωμα και δύναμίς μας, εις τους πνευματικούς αγώνας μας;
Η Σύνοδος θα γίνη πάση θυσία, και είναι επιβεβλημένον να γίνη διότι δεν ηκολούθησε μία άλλη συνεδρία των Αρχηγών των κατά Τόπους Ορθοδόξων Εκκλησιών, η οποία απεφάσισε την μη σύγκλησιν αυτής.Το κύρος της Ορθοδοξίας είναι πλήρες πληγών με τα ανούσια συμβάντα τα οποία επιδιώκουν την αναβολήν ή την αναστολήν της. Τουναντίον, ως και προηγουμένως ανεγράφη, η σύγκλησίς της θα είναι διά την Διεθνή Κοινότητα θρίαμβος, διότι με την ενότητά της θα κηρυχθή εις πάντα τα έθνη ότι είναι η «Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία». Το Άγιον Πνεύμα είναι η Χάρις και η δύναμις της Αγίας και Μεγάλης Συνόδου, και η ταπεινή και διάπυρος προσευχή μας είναι η κοινωνία μας με Αυτήν! Δυνατόν να εξέλθουν αι κατά Τόπους Ορθόδοξαι Εκκλησίαι πλέον ηνωμέναι, αδελφαί εν αληθεία και αγάπη. Προσευχόμεθα έτι δε, το Άγιον Πνεύμα να φωτίση όλας τας κατά Τόπους Ορθοδόξους Εκκλησίας διά μίαν μαρτυρίαν ενότητος, κοινής πίστεως και κοινωνίας, κατά το πνεύμα και την ουσίαν της Πεντηκοστής ότι η Ορθόδοξος Εκκλησία είναι η Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολή Εκκλησία. Η προσευχή είναι Πίστις και η Πίστις μετακινεί όρη.
Προσευχόμεθα αδιαλείπτως διά πάντας: η προσευχή μας είναι εν πρώτοις διά τον Σεπτόν και Σοφόν Οικουμενικόν Πατριάρχην Βαρθολομαίον, εις Ον υιικώς ευχόμεθα η Χάρις του Τριαδικού Θεού να Τον διαφυλάττη και να Τον σώζη από κάθε κακόν, ανησυχίαν και εμπόδιον, προς ακώλυτον συνέχισιν της υψίστης Αποστολής και Προσφοράς Του προς τον άνθρωπον, ο οποίος είναι «εικών του Θεού» και διά τον οποίον εγεννήθη, εσταυρώθη και Ανέστη, διά να ανυψώση την «πεσούσαν εικόνα του Αδάμ» και πληρώση αυτόν από άπειρον χαράν και μέγα έλεος:
«Τις Θεός μέγας, Συ ει ο Θεός ημών, ο ποιων θαυμάσια μόνος»!
Ο Μητροπολίτης Ιταλίας και Μελίτης
Γεννάδιος
