Η Πόπη Διαμαντάκου, μέσα από τον προσωπικό της λογαριασμό στο Facebook, εξέφρασε έντονη κριτική για τη νέα σειρά της ΕΡΤ1, «Η Μαρία που έγινε Κάλλας».
Σύμφωνα με την τηλεκριτικό, η σειρά χαρακτηρίζεται από χαμηλής ποιότητας παραγωγή, που θυμίζει παλιότερες δουλειές της κρατικής τηλεόρασης από τη δεκαετία του ’90. Η σκηνοθεσία, όπως αναφέρει, είναι απλώς διεκπεραιωτική, ενώ οι εξωτερικές σκηνές δίνουν την αίσθηση ότι έγιναν βιαστικά και χωρίς προσοχή. Συνολικά, περιγράφει τη σειρά ως μια αποτυχημένη προσπάθεια, αφήνοντας αιχμές για τη συνολική εικόνα της παραγωγής.
Η ανάρτηση που έκανε η Πόπη Διαμαντάκου:
«Η Μαρία που έγινε…χαμένη ευκαιρία
Πάντως για Κάλλας έστω και στα πρώτα της βήματα σε μια Ελλάδα φτωχή, υπό τον ζυγό των κατακτητών, η «Μαρία» της ΕΡΤ δεν δείχνει νά ‘χει τα προσόντα. Γιατί το όνομα Κάλλας προφανώς και δεν αρκεί για να δώσει λάμψη σε μια φτωχή παραγωγή που θυμίζει ΕΡΤ προ 30ετίας και βάλε.
Η σκηνοθεσία επιεικώς διεκπεραιωτική (κρίμα γιατί η Μαλέα στα «Καλύτερά μας χρόνια» μας άρεσε). Οι εξωτερικές σκηνές τόσο πρόχειρες που προκαλούν θυμηδία. Το διαρκώς στενό κάδρο στα εξωτερικά γυρίσματα, μην τυχόν και φανεί κανένα σύγχρονο κτήριο μας προκάλεσε ασφυξία. Το πιο αστείο -λυπαμαι που το λέω- η επιλογή των εξωτερικών χώρων.
Εκείνα τα μίζερα θαμνάκια, που παρίσταναν το φυσικό ντεκόρ το ίδιο πάντα για ένα σωρό εξωτερικες σκηνές, έμοιαζαν με παρτέρι έξω από την ΕΡΤ (αυτό ήταν μήπως;) Χαθηκε ο Εθνικός Κήπος; Ιδιος ήταν και στον μεσοπόλεμο. Και μπορεί η Αθήνα να είναι μια πόλη που δεν έχει κρατήσει τις μνήμες της αλλά υπάρχουν γειτονιές, οι οποίες κάλλιστα θα μπορούσαν να γίνουν σκηνικό μεσοπολέμου. Κι αν δεν ηξεραν που να τις βρουν ας ρωτούσαν μελετητές.
Για παράδειγμα η MONUMENTA και η Ειρήνη Γρατσία έχουν πλήρεστατες καταγραφές κτηρίων και περιοχών.
Ατύχησε όμως η «Μαρια» και στις ερμηνείες. Η Ελένη Ράντου παίζει την …Ράντου, καρικατούρα αυστηρής μάνας σε μάλλον κωμικές σκηνές. Να υποθέσω ότι μελέτησε, όπως θα πρεπε, την επιστολή της μητέρας της Κάλλας προς την Κάλλας, που βρίσκεται εδώ, στο Μουσείο Κάλλας, στην Μητροπόλεως, και κατάλαβε αυτό που βλέπουμε; Τι να πω!
Κάπως σώθηκε ο Μάξιμος Μουμούρης με τα γερμανικά του και την άψογη προφορά, κάπως και ο Ιωάννης Παπαζήσης ως βαρύτονος Μαγκλιβέρας και κατοπινός εραστής της Μαρίας, αν και τον χτύπησε αλύπητα η ασυναρτησία του μοντάζ. Εδώ έγινε το μεγάλο πανηγύρι.
Ειδικώς στο 6ο επεισόδιο, όπου γίνεται αναφορά στο πατριωτικό γεγονός της διάσωσης των αρχαίων αγαλμάτων απο Έλληνες αρχαιολόγους και υποτίθεται είχε ενεργό συμμετοχή και ο Μαγκλιβέρας, γίνεται το αλαλούμ με το περίφημο κυκλαδικό ειδώλιο, τον αρπιστή, που θέλουν να τον κλέψουν οι Γερμανοί. Αναλαμβάνει η Κάλλας να εμποδίσει, το βουτάει από το βάθρο, εμφανίζεται πιτσιρικάς που κρύβεται στο βάθρο και το ειδώλιο επανεμφανίζεται για να το βουτήξει χέρι που ξεφυτρώνει απο την κρυψώνα του βάθρου και εδώ ειδώλιο, εκεί ειδώλιο, που πήγε το ειδώλιο… Νάτο το ειδώλιο στη σκηνή της λυρικής χωμένο στα σκηνικά πίσω από την Κάλλας που τραγουδάει μαζί με τον Μαγκλιβέρα, που παραλίγο να πνιγεί μόλις το είδε… Προφανώς κάποια πλάνα φαγώθηκαν στο μοντάζ και η αφήγηση σαν να έπαθε …λόξυγγα.
Η πολύ νεαρή Κλεοπάτρα Ελευθεριάδου, πολύ ταλαντούχα λένε και με δική της ωραία φωνή, δεν δείχνει νά ‘χε ιδιαίτερη καθοδήγηση για το πως θα ερμηνεύσει τη Μαρία. Γλυκούλα, γελαστή και ολόιδια σε όλες τις σκηνές, είτε σαν ερωτευμένη, είτε σαν πολύφερνη σοπράνο στη σκηνή, είτε συνεσταλμένη και άβγαλτη Μαρία, είτε αδικημένη από τους φθονερούς συναδέλφους της ολόιδια, σαν να κυλούν όλα νεράκι από πάνω της.
Ναι, είναι δύσκολο αν δεν έχει αποδειχθεί ακατόρθωτο να γίνει ταινία ή τηλεοπτική σειρά η ζωή ενός Μύθου (απ τον Ελβις και την Μονρόε μέχρι την Κάλλας). Μπορεί όμως να γίνει ένα καινούργιο καλοφτιαγμένο, λαϊκό παραμύθι, όπου η αλήθεια κρατάει τον μικρότερο ρόλο στη μυθοπλασία, για να χαζεύουν οι μαγεμένοι αλλά και όσοι δεν τους πρόλαβαν (όπως ο Καζαντζίδης του Τσεμπερόπουλου). Κρίμα για την ΕΡΤ τόσο καλοί ηθοποιοί, τόση προσπάθεια, τέτοια αποτυχία».
