«Θα σ' αγαπάω μέχρι το τέλος της ύπαρξής μου». Επί 33 χρόνια, ο πρώην πρόεδρος της Γαλλίας Φρανσουά Μιτεράν απηύθυνε φλογερές επιστολές στον κρυφό έρωτά του, την Άν Πενζό, η οποία τις δημοσιοποιεί την ερχόμενη εβδομάδα.
«Ω πόθε της αγκαλιάς σου, του είναι σου, της φωτιάς και της φουσκοθαλασσιάς, της κραυγής που μας αποθέτει στις όχθες ενός άλλου κόσμου...», γράφει σε μια απ' αυτές για την «πολυαγαπημένη Αν», «Θησαυρό των θησαυρών», «δημιουργό χαράς».
Οι περίπου 1.200 επιστολές με παραλήπτη την μητέρα της κρυφής κόρης του, της Μαζαρίν, σκιαγραφούν το πορτρέτο ενός άνδρα ερωτευμένου, αισθησιακού και ρομαντικού. Η διπλή ζωή του ηγέτη της γαλλικής αριστεράς παρέμεινε μυστική για το μεγάλο κοινό μέχρι το 1994.
Οι πρώτες, δειλές επιστολές του χρονολογούνται από το 1962, τη χρονιά της συνάντησής του με την Αν Πενζό. Σαράντα έξι χρόνων τότε, είναι παντρεμένος με την Ντανιέλ Μιτεράν και πατέρας δύο γιων, γερουσιαστής και πρώην υπουργός. Εκείνη, κόρη καλής οικογενείας και παθιασμένη με τις καλές τέχνες, είναι 19 ετών.
Στην πρώτη επιστολή του υπόσχεται στην «δεσποινίδα Αν Πενζό» να της στείλει ένα βιβλίο του, τον «Σωκράτη» του Πλάτωνα, σύμφωνα με το Γαλλικό Πρακτορείο. «Αυτό το μικρό βιβλίο θα είναι ο αγγελιαφόρος που θα σας μιλήσει για την πιστή ανάμνηση που διατηρώ από μερικές ημέρες ενός ωραίου καλοκαιριού».
Λίγο-λίγο δημιουργείται μια σπάνια συνενοχή. «Μαζί σας, ανταλλάσσω, επικοινωνώ, κοινωνώ. Σαν να απελευθερώνομαι». Και η καρδιά ενθουσιάζεται. «Μαζί σας ξυπνούν αισθήματα που δεν είχα νιώσει ποτέ».
Οι δύο εραστές αρχίζουν να μιλούν μεταξύ τους στον ενικό μόνο έπειτα από ένα ταξίδι που έκαναν μαζί τον Μάιο του 1964 στο Άμστερνταμ. Από τότε οι επιστολές γίνονται πιο προσωπικές. Αναμνήσεις από φιλιά και αγκαλιές. «Αγαπώ το σώμα σου, η χαρά που κυλάει μέσα μου όταν κατέχω το στόμα σου, η κατοχή που με καίει μ' όλες τις φωτιές του κόσμου, η ανάβλυση του αίματός μου μέσα σου, η ηδονή σου που αναδύεται από το ηφαίστειο των σωμάτων μας, φλόγα στο διάστημα, ανάφλεξη», γράφει το 1970.
«Η τύχη της ζωής μου»
Μερικές φορές η πολιτική κάνει την εμφάνισή της στις επιστολές. Ο Φρανσουά Μιτεράν δεν είναι πάντα τρυφερός με τους πιστούς του. Σε μια επιστολή του Σεπτεμβρίου 1967, μιλάει για «τους σοσιαλιστές, τους οπαδούς μου, ηλίθιους και σεχταριστές, που δεν χρησιμοποιούν παρά επιχειρήματα του υπογείου».
Δεν εξετάζει το ενδεχόμενο να πάρει διαζύγιο, επειδή φοβάται ότι κάτι τέτοιο θα θέσει σε κίνδυνο τη σταδιοδρομία του. Στις αμφιβολίες της σκιώδους συντρόφου του και στις μάταιες επιθυμίες της για ελευθερία, αντιτάσσει τον «απόλυτο, τρομερό, οριστικό» έρωτά του (1970).
«Δεν σ' αγάπησα σωστά, εσένα που σ' αγάπησα τόσο», παραδέχεται το 1980.
Αυτό δεν θα εμποδίσει μια κρυφή πατρότητα. Η Μαζαρίν γεννιέται το 1974. Τον Ιανουάριο 1975, απευθύνεται στην «αγαπημένη Μαζαρίν» του: «Γράφω για πρώτη φορά το όνομα αυτό. Είμαι φοβισμένος μπροστά σ' αυτό το νέο πρόσωπο στη γη που είσαι εσύ...».
Από το 1981 και την εκλογή του στην προεδρία, οι επιστολές γίνονται πιο σπάνιες. Από την άλλη ο αρχηγός του κράτους μοιράζεται όλο και περισσότερο την καθημερινότητά του με την Αν και την Μαζαρίν.
Η διπλή ζωή του ήταν κοινό μυστικό, όμως την εποχή εκείνη ο γαλλικός Τύπος δεν λέει τίποτε, στο όνομα του σεβασμού της ιδιωτικής ζωής των αιρετών αξιωματούχων. Οι Γάλλοι ανακαλύπτουν τη σχέση του τον Νοέμβριο του 1994, όταν το περιοδικό Paris Match δημοσιεύει φωτογραφίες με την Μαζαρίν.
Οι τελευταίες επιστολές του στον «Έρωτά μου Αν» εστάλησαν το 1995. Ο Φρανσουά Μιτεράν εγκαταλείπει την προεδρία έπειτα από 14 χρόνια στην εξουσία. Πολύ άρρωστος, πεθαίνει τον Ιανουάριο του 1996, σε ηλικία 79 ετών. «Η ευτυχία μου είναι να σε σκέπτομαι και να σ' αγαπώ», γράφει στην τελευταία επιστολή του που τελειώνει μ' αυτές τις λέξεις: «Ήσουν η τύχη της ζωής μου. Πώς να μην σ' αγαπάω περισσότερο;»
Η πολύ διακριτική Αν Πενζό εμφανίσθηκε για πρώτη φορά δημόσια την ημέρα της κηδείας δίπλα στην επίσημη χήρα Ντανιέλ Μιτεράν, που απεβίωσε το 2011. Εκτός από τις επιστολές του εραστή της, η Αν Πενζό εμπιστεύθηκε επίσης στον Gallimard ένα προσωπικό ημερολόγιο του Φρανσουά Μιτεράν, γεμάτο σκίτσα και κολάζ, που έχει εκδοθεί με τίτλο Journal pour Anne, 1964-1970.
