Το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων αποφάσισε σήμερα ότι η Τουρκία παραβίασε την ελευθερία της έκφρασης διατάσσοντας τον αποκλεισμό της πρόσβασης στο YouTube μεταξύ του 2008 και του 2010.
Το ΕΔΑΔ, στο οποίο είχαν προσφύγει τρεις χρήστες του ιστοτόπου, έκρινε ότι ο αποκλεισμός του έπληξε «το δικαίωμά τους στην ανταλλαγή πληροφοριών και ιδεών».
Στηριζόμενο σε έναν νόμο περί Εκδόσεων και Παραβάσεων στο Ίντερνετ πρωτοβάθμιο δικαστήριο της Άγκυρας έδωσε εντολή για τον αποκλεισμό της πρόσβασης στο YouTube με το επιχείρημα ότι ο ιστότοπος αυτός περιέχει περίπου 10 προσβλητικά βίντεο, βάσει της νομοθεσίας, για τη μνήμη του Μουσταφά Κεμάλ Ατατούρκ, ιδρυτή του σύγχρονου τουρκικού κράτους.
Συνολικά, το YouTube είχε αποκλειστεί από τις 5 Μαΐου του 2008 ως τις 30 Οκτωβρίου του 2010, όταν ήρθη η απαγόρευση στην πρόσβαση σε αυτόν από την εισαγγελία κατόπιν αιτήματος της εταιρείας που έχει τα δικαιώματα των δημιουργών βίντεο.
Τρεις χρήστες του ιστοτόπου -πανεπιστημιακοί που διδάσκουν Δίκαιο στα πανεπιστήμια της Σμύρνης, της Κωνσταντινούπολης και της Άγκυρας- προσέφυγαν υπό την ιδιότητα του χρήστη στην τουρκική δικαιοσύνη ζητώντας την άρση του μέτρου αυτού.
Αυτοί επιχειρηματολογούσαν κυρίως ότι η απόφαση αυτή έπληττε «το δικαίωμά τους στην ελευθερία της ανταλλαγής πληροφοριών και ιδεών». Επίσης υποστήριζαν ότι «το μέτρο αυτό είχε επιπτώσεις στις ακαδημαϊκές επαγγελματικές δραστηριότητές τους και ότι υπάρχει ένα δημόσιο συμφέρον στην πρόσβαση στο YouTube».
Η τουρκική δικαιοσύνη είχε απορρίψει την προσφυγή τους κρίνοντας ότι το μέτρο του αποκλεισμού ήταν σύμφωνο με την τουρκική νομοθεσία και ότι η θέση τους δεν αιτιολογούσε την αμφισβήτηση δικαστικών αποφάσεων αυτού του είδους.
Το ΕΔΑΔ ωστόσο έκρινε σήμερα ότι αυτοί «χρησιμοποιούσαν ενεργά το YouTube για επαγγελματικούς σκοπούς», κυρίως φορτώνοντας ή έχοντας πρόσβαση σε βίντεο που χρησιμοποιούσαν στις ακαδημαϊκές τους εργασίες.
Επίσης έκρινε ότι το YouTube είναι ένας ιστότοπος που «επιτρέπει την εμφάνιση μιας δημοσιογραφίας των πολιτών που επιτρέπει την διάδοση πολιτικών πληροφοριών που αγνοούν τα παραδοσιακά μέσα ενημέρωσης».
Κατά συνέπεια, οι ενάγοντες «μπορούν νόμιμα να υποστηρίξουν ότι επλήγησαν από το μέτρο του αποκλεισμού, μολονότι δεν αποτελούσαν τον άμεσο στόχο του», καταλήγει το δικαστήριο του Στρασβούργου.
