Σύμφωνα με την οπτική που κυριαρχεί σε μεγάλο μέρος της «δυτικής» δημόσιας σφαίρας, στη γη που μπορούμε να περιγράψουμε ως η ιστορική Παλαιστίνη υπάρχει μια δημοκρατία, η «μόνη δημοκρατία της Μέσης Ανατολής», που απειλείται σήμερα από «τρομοκράτες», ενώ στο παρελθόν απειλήθηκε από τα αραβικά κράτη που δεν μπορούσαν να συμφιλιωθούν με την παρουσία αυτής της δημοκρατίας σε αυτή τη γη. Αποκορύφωμα της απειλής σε βάρος αυτής της δημοκρατίας, τα όσα έγιναν στις 7 Οκτωβρίου 2023, που υποχρέωσαν αυτή τη δημοκρατία σε μια συνεχή άμυνα έκτοτε. Βεβαίως, όπως γνωρίζουμε οδυνηρά, τα πράγματα δεν μπορούν ακριβώς να περιγραφούν με αυτόν τον τρόπο. Εκτός και εάν θεωρήσουμε ότι οι πάνω από 45.000 νεκροί στην Γάζα και ένας συνδυασμός βίας και καταστροφών που πληροί τα περισσότερα από τα κριτήρια του διεθνούς δικαίου για τον προσδιορισμό του εγκλήματος της γενοκτονίας, εντάσσονται στο πλαίσιο της «νόμιμης άμυνας».
Είναι προφανές ότι η ιστορία στην Παλαιστίνη δεν ξεκίνησε στις 7 Οκτωβρίου 2023. Για την ακρίβεια είναι αδύνατο να κατανοήσουμε αυτό που συνέβη στις 7 Οκτωβρίου 2023, εάν δεν μελετήσουμε την ιστορία των συγκρούσεων γύρω από αυτή την περιοχή. Δηλαδή, εάν δεν εξετάσουμε τον τρόπο που το σχέδιο του σιωνιστικού κινήματος, μπορεί να παρουσιάστηκε ως η εγκατάσταση «ενός λαού χωρίς γη σε μια γη χωρίς λαό», όμως στην πραγματικότητα εξαρχής προσέκρουσε πάνω στην παρουσία πληθυσμών που ζούσαν εκεί και γι’ αυτό το λόγο χρησιμοποίησε πρακτικές που παρέπεμπαν στην εποικιστική αποικιοκρατία. Ακόμη περισσότερο, απαιτείται να εξετάσει κανείς τον τρόπο που η συγκρότηση του κράτους του Ισραήλ, ήδη από την μαζική εκδίωξη Παλαιστινίων κατά τη διάρκεια της Νάκμπα του 1948, αλλά και αργότερα στην επέκταση στη έκτοτε κατεχόμενη Δυτική Όχθη το 1967 και προφανώς στη συστηματική υπονόμευση των ίδιων των συμφωνιών του Όσλο από τους συνεχιζόμενους εποικισμούς, απλώς αποσκοπούσε στο καταστήσει προληπτικά ανέφικτη οποιαδήποτε «λύση δύο κρατών».
Την ίδια στιγμή η ιδιαίτερη πραγματικότητα και συνθήκη που επικρατούσε στη Γάζα πριν από την 7η Οκτωβρίου 2023, δεν μπορεί να γίνει κατανοητή, χωρίς να λάβουμε υπόψη μας και στην πολιτική κατάσταση στο τμήμα της Παλαιστίνης που υποτίθεται ότι αυτοκυβερνάται και το γεγονός ότι σε μεγάλο βαθμό η Παλαιστινιακή Αρχή, επέλεξε και μια τακτική συνεργασίας με το κράτους του Ισραήλ που δεν μπόρεσε ωστόσο να οδηγήσει σε πραγματικά βήματα προς την κρατική συγκρότηση.
Με αυτή ακριβώς την ιστορία ασχολείται ο Πέρι Άντερσον, εκ των σημαντικότερων σύγχρονων Ευρωπαίων μαρξιστών και ηγετική φυσιογνωμία του περιοδικού New Left Review, στα δύο κείμενά του που πρόσφατα μεταφράστηκαν σε ένα βιβλίο με τον τίτλο «Δύο κείμενα για την ιστορία τα αραβο-ισραηλινής σύγκρουσης και τον αγώνα του Παλαιστινιακού λαού», από τη συντακτική ομάδα της ιστοσελίδας Jacobin Greece και κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Τόπος.
Ουσιαστικά, ο Άντερσον σε αυτά τα κείμενα αποτυπώνει τον τρόπο που ο πυρήνας του προβλήματος στην Παλαιστίνη ήταν η εφαρμογή ενός επί της ουσίας αποικιοκρατικού σχεδίου, που παράβλεπε και παραβλέπει το δικαίωμα του Παλαιστινιακού λαού την αυτοδιάθεση, τις επιπτώσεις από την πολιτική της Δύσης και τη μονόπλευρη υποστήριξη του Ισραήλ την ώρα που εντοπίζει τα προβλήματα από τις αντιφάσεις του ίδιου του παλαιστινιακού κινήματος. Και παρότι ο τόνος του δεν είναι ιδιαίτερα αισιόδοξος εντούτοις επισημαίνει το πώς η λύση αναγκαστικά θα πρέπει να κινηθεί πέρα από τα όρια της «λύσης δύο κρατών», που στην πράξη έχει μεταφραστεί σε ύπαρξη ενός μόνο κράτους και άρνηση του δικαιώματος ενός λαού στο κράτος, και στη λύση «ενός κράτους», ως τη μόνη που μπορεί να σταματήσει τον κύκλο της βίας.
in
