Οι ωκεανοί εκτιμάται ότι περιέχουν 1.000 φορές περισσότερο ουράνιο από ό,τι τα χερσαία κοιτάσματα, μέχρι σήμερα όμως αυτό το απόθεμα παραμένει μη αξιοποιήσιμο. Τη λύση θα μπορούσε να δώσει μια συνθετική πρωτεΐνη που αναπτύχθηκε με χρηματοδότηση του υπουργείου Ενέργειας των ΗΠΑ.
Το ουράνιο της θάλασσας παίρνει τη μορφή διαλυμένου ουρανυλίου (UO22+), ενός ιόντος που αποτελείται από ένα άτομο ουρανίου και δύο οξυγόνου. Το θαλασσινό νερό περιέχει όμως κι άλλα μέταλλα, και μάλιστα σε μακράν μεγαλύτερες συγκεντρώσεις, καθιστώντας το διαχωρισμό τους δύσκολο.
Στη φύση, επισημαίνουν οι αμερικανοί και κινέζοι ερευνητές της νέας μελέτης, δεν υπάρχουν γνωστές πρωτεΐνες που συνδέονται στο ουρανύλιο. Η ερευνητική ομάδα χρησιμοποίησε υπολογιστικά μοντέλα για να αναγνωρίσει πιθανά σχήματα πρωτεϊνών που θα επέτρεπαν τη σύνδεση του ουρανυλίου στην πρωτεΐνη.
Στη συνέχεια, τα πιθανά αυτά σχήματα εισήχθησαν στη μηχανή αναζήτησης μιας βάσης δεδομένων με πρωτεΐνες. Πράγματι, η βιβλιοθήκη περιείχε τη συνθετική πρωτεΐνη SUP, η οποία συνδέεται σταθερά με το ουρανύλιο και μάλιστα με μεγάλη επιλεκτικότητα, 1.000 φορές μεγαλύτερη από ό,τι η επιλεκτικότητα για άλλα μέταλλα.
Η πρωτεΐνη μπορεί να κατακρατεί το 30 με 60 τοις εκατό του ουρανυλίου που περιείχε ένα δείγμα τεχνητού θαλασσινού νερού, αναφέρει η ομάδα στην επιθεώρηση Nature Chemistry.
Αν η ιδέα αποδειχθεί αποτελεσματική και στην πράξη, οι αντιδραστήρες του μέλλοντος θα μπορούσαν να λειτουργούν με πυρηνικά καύσιμα από τους ωκεανούς.
