Το φοιτητικό κίνημα, δυστυχώς πλέον βλέπει μοναχά με δύο τρόπους το φως της δημοσιότητας. Είτε περιγραφόμενο με τα πλέον μελανά χρώματα όταν φτάνει στην κορύφωση των διεργασιών διεκδίκησης των αιτημάτων του, είτε επετειακά την ημέρα του πολυτεχνείου.
του Λευτέρη Καρχιμάκη
Φοιτητής Νομικής
Και στις δύο περιπτώσεις ο τρόπος παρουσίασης του φοιτητικού κινήματος είναι στρεβλός.
Τα όρια είναι πολύ στενά για εμάς...
Στην δεύτερη, γιατί η ίδια η φύση του κινήματος είναι δυναμική και συνεχώς εξελισσόμενη και όχι στατική και επετειακή. Στην πρώτη γιατί, συνήθως τα ΜΜΕ ξεχνούν να αναφέρουν τα πραγματικά, συνήθως δίκαια αιτήματα των φοιτητών, τις δημοκρατικές διαδικασίες με τις οποίες πάρθηκαν οι όποιες αποφάσεις, αλλά και όλες τις προηγούμενες κλιμακούμενες προσπάθειες για την πλήρωση των αιτημάτων αυτών. Έτσι, σήμερα η έκφραση φοιτητικό κίνημα έχει εν πολλοίς αντικατασταθεί από την έκφραση «δυναμικές μειοψηφίες».
Τι είναι λοιπόν αυτό το ρημάδι το φοιτητικό κίνημα και τι θέλει;
Όπως το 73’ οι φοιτητές επέλεξαν να προχωρήσουν στην μεγάλη ρήξη και να σπάσουν τα στενά όρια και τις αλυσίδες μιας ολόκληρης κοινωνίας, έτσι και σήμερα το φοιτητικό κίνημα προσπαθεί να δημιουργεί τις μικρές εκείνες ρήξεις, τα μικρά εκείνα πολυτεχνεία που θα δημιουργούν τις προϋποθέσεις για υλικές κατακτήσεις στο τώρα.
Οι κατακτήσεις αυτές δεν είναι γενικές και αόριστες, αλλά συμπυκνώνονται συνθηματικά και οραματικά στην φράση «Παλεύουμε για το Παν/μιο των αναγκών μας και την κοινωνία των ονείρων μας». Όσοι έχουμε πάρει την απόφαση να παλέψουμε για να πραγματώσουμε αυτό το όραμα, πρέπει να ξεπεράσουμε όρια πολύ στενά που θέτουν άλλοι για εμάς χωρίς εμάς.
Οριοθετούμαστε από μια διαστρεβλωμένη κλίμακα αξιών, που θεωρεί την εργολαβία security αξίας 3.000.00 ευρώ πιο σημαντική από την προσφορά δωρεάν μεταπτυχιακών αξίας 60.000 ευρώ. Τα όρια αυτά όμως, είναι πολύ στενά για εμάς.
Οριοθετούμαστε, από την προσπάθεια ορισμένων να πείσουν ότι, το «Δημόσιο, Δωρεάν και Δημοκρατικό Παν/μιο» δεν μπορεί παρά να είναι ουτοπία. Τα όρια αυτά όμως είναι πολύ στενά για εμάς.
Οριοθετούμαστε από μια οπτική που θέλει την καταστολή και την γενικευμένη κατάσταση εξαίρεσης σαν λογική. Τα όρια αυτά όμως είναι πολύ στενά για εμάς.
Οριοθετούμαστε από μια αντίληψη ότι, η εργασιακή επισφάλεια και ο ζόφος της ανεργίας είναι κάτι το πλέον φυσιολογικό. Τα όρια αυτά όμως είναι πολύ στενά για εμάς.
Και για αυτό τα όρια αυτά θα τα σπάσουμε, διότι δεν μπορούμε να συμβιβαστούμε με λίγο από αυτό και μισό από το άλλο. Γιατί οι μισοελεύθεροι είναι και μισοσκλάβοι και η μισοελευθερία δεν μας ταιριάζει καθόλου...
