Κατά τον κ. Μητρόπουλο, πρόεδρο της Ένωσης για την Υπεράσπιση της Εργασίας και του Κοινωνικού κράτους, πρόκειται για αντισυνταγματική απόφαση και ζητά να σταματήσει αμέσως η τρομοκράτηση των ασφαλισμένων και συνταξιούχων.
Αναφέρει ο κ. Μητρόπουλος στην ανακοίνωσή του:
«Σύμφωνα με την υπ’αριθ. 2287/2015 πρόσφατη απόφαση της Ολομέλειας του Συμβουλίου της Επικρατείας, η επικουρική κοινωνική ασφάλιση έχει υποχρεωτικό χαρακτήρα όπως και η κύρια σύνταξη, σύμφωνα με το άρθρο 22 παρ. 5 του Συντάγματος.
Σύμφωνα με την κεφαλαιώδους σημασίας αυτή απόφαση «Το κράτος ανεξαρτήτως αν μέχρι σήμερα δεν έχει προβλεφθεί κρατική χρηματοδότηση των φορέων της υποχρεωτικής επικουρικής κοινωνικής ασφάλισης, υποχρεούται πάντως κατά τη συνταγματική διάταξη (22.5 Συντ.) να συμμετέχει στη χρηματοδότηση και των φορέων τούτων προς κάλυψη των ελλειμμάτων τους».
Εξ αυτού του λόγου, η ως άνω απόφαση του Ανωτάτου Δικαστηρίου έκρινε τις μειώσεις και επί των επικουρικών συντάξεων του δεύτερου Μνημονίου (ν. 4051/2012 και 4093/2012) ως «ανίσχυρες και μη εφαρμοστέες» αφού αντιτίθενται στο Σύνταγμα.
Η επικουρική σύνταξη ήταν -και είναι ακόμη- ο πρόσθετος πυλώνας ασφάλισης που γενικεύτηκε μετά τον Γαλλικό Μάη του 1968, όταν το παλλαϊκό αίτημα των εργαζομένων για συμμετοχή στις αποφάσεις που τους αφορούν και την αυτοδιαχείριση της παραγωγικής διαδικασίας γενικεύτηκε σε όλη την Ευρώπη (και όχι μόνον).
Το επικουρικό κεφάλαιο, που σχηματίζεται αποκλειστικά από πόρους εργοδοτών και εργαζομένων, έδινε μια παραπάνω εγγύηση για τη διατήρηση ενός αξιοπρεπούς επιπέδου ζωής στους απόμαχους της εργασίας, τότε που οι οικογενειακές ανάγκες φροντίδας, σπουδών και αποκατάστασης των παιδιών βρίσκονταν (ηλικιακά) σε έξαρση. Ήταν μια περαιτέρω κατάκτηση του Εργατικού Κινήματος που άμβλυνε τις ταξικές αντιθέσεις και συνέβαλλε στην παραγωγικότητα της εργασίας εξανθρωπίζοντας το σκληρό καπιταλιστικό σύστημα και προσθέτοντας έναν ακόμη πυλώνα στο Κοινωνικό Κράτος.
Στη χώρα μας υιοθετήθηκε με μεγάλη ταχύτητα από τους συντελεστές της παραγωγικής διαδικασίας και η πολλαπλότητα των δομών της, η διαφορετική απόδοση των αγώνων των ιδιαίτερων κλάδων των εργαζομένων, αλλά και ο βαθμός αρμονικής (ή όχι) συνύπαρξης με τους εργοδότες, συνετέλεσαν στο να δημιουργηθούν πολλά Επικουρικά Ταμεία που αντανακλούν και την πολλαπλότητα και τα διάφορα επίπεδα έκβασης της ταξικής πάλης.
Οσάκις το κράτος κλήθηκε να στηρίξει την επικούρηση, αυτό έγινε επειδή συνήθως η διαχείριση των αποθεματικών των κεφαλαίων ανήκε σ’αυτό και τα διέθετε σε διάφορους -αλλότριους του προορισμού τους- σκοπούς.
Η συρρίκνωση και η προωθούμενη από την κυβέρνηση και τους δανειστές κατάργηση του σπουδαίου αυτού θεσμού της συνάρτησης Εργασιακού-Ασφαλιστικού, με τη ρητή μνημονιακή πρόβλεψη, φτωχαίνει τους ασφαλιστικούς θεσμούς, απομειώνει τη συμμετοχή των εργαζομένων στο θεσμικό γίγνεσθαι και κατεβάζει δραματικά το επίπεδο ζωής των συνταξιούχων, στην εποχή της αιχμής των μεγάλων προσωπικών και οικογενειακών τους αναγκών.
Και είναι ειρωνεία της ιστορίας ότι την κατεδάφιση του σημαντικού αυτού θεσμού, που συμβάλλει πολύ στην παραγωγικότητα της εργασίας, ανέλαβε να την ολοκληρώσει μια κυβέρνηση που υποσχέθηκε το εντελώς αντίθετο, δηλαδή την ενίσχυσή του.
Η σκληρή όμως και νεοφιλελεύθερη αυτή προσέγγιση μέλλει, αργά ή γρήγορα, να συναντήσει καθολική αντίδραση όλων των εργαζομένων, όταν και πάλι το Κίνημα συνειδητοποιήσει τι πραγματικά έχει συμβεί στην πατρίδα και την κοινωνία.».
