Ο Β.Κ. πριν του προσάψουν τις κατηγορίες για διακίνηση ναρκωτικών και φυλακιστεί είχε μια φυσιολογική ζωή. Ήταν ένας γνωστός επιχειρηματίας και απασχολούσε αρκετό προσωπικό! Ήταν σωστός στις υποχρεώσεις του, κοινωνικός και προσιτός για τον κόσμο που το γνώριζε, φιλεύσπλαχνος, μα πάνω από όλα οικογενειάρχης.
Της Παναγιώτας Καλογήρου
Μια ζωή απλή, τακτοποιημένη, ενώ ήταν ένας άνθρωπος που δεν είχε δώσει ποτέ δικαιώματα.
Μέχρι που έφτασε μια μέρα που δεν γνώριζε ότι θα έρθει...Η μέρα της σύλληψης…
Στο μυαλό του γεννήθηκαν απανωτά ερωτήματα. Τι συμβαίνει, Γιατί εγώ, Ποιος θέλει το κακό μου!
Το παράδοξο της υπόθεσης είναι πως μετά από 16 ολόκληρα χρόνια δεν έχει πάρει ακόμη την απάντηση που περιμένει... Όποια και είναι αυτή!
Πρώτα η σύλληψη , έπειτα τα δικαστήρια και τέλος η απόφαση φυλάκισης... Η απόφαση αυτή του κατέστρεψε την ζωή, σε οικονομικό, κοινωνικό αλλά και οικογενειακό τομέα.
Η επιχείρηση που με κόπο έκτισε καταστράφηκε, χάθηκαν χρήματα, Και όπως γίνεται σε αυτές τις περιπτώσεις οι φίλοι εξαφανίστηκαν και οι συγγενείς έκλεισαν την πόρτα σε εκείνον και όποιον τον περιέκλειε. Η προδοσία από τους δικούς του ανθρώπους ήταν κάτι που δεν περίμενε.
Σύμφωνα με τις δηλώσεις του αποφυλακισμένου - πλέον -Β.Κ. μέσα σε όλο αυτόν τον πανικό δεν τον ενόχλησε τόσο η οικονομική καταστροφή όσο η εκμετάλλευση από τους φίλους στο -τότε - έφηβο γιο του. Οι επιθέσεις που δέχθηκε το παιδί του τότε αλλά και οι συγγενείς που “ξέχασαν” την ύπαρξη του, ήταν, είναι και θα είναι το αγκάθι στην καρδία του!
Μέσα στην φυλακή άλλαξε, έμαθε να μην εμπιστεύετε , να δημιουργεί, να στέκεται στα πόδια του,να κατανέμει τον χρόνο του ανάμεσα στο διάβασμα και την άθληση, να βοηθάει, μα πάνω από όλα να βγαίνει νικητής σε κάθε δυσκολία.
Όπως είναι φυσικό πέρασε δύσκολα, δεν έζησε...επέζησε , κινδύνεψε, επέλεξε να μην ενταχθεί σε συμμορίες αλλά να χαράξει τον δικό του μοναχικό δρόμο. Έναν δρόμο που αρκετές φορές τον οδήγησε σε απόπειρες αυτοκτονίας. Δεν ήταν δυνατός..έγινε!
Είχε σκεφτεί να πεθάνει...αλλά αποφάσισε πως η ζωή είναι μια μάχη! Ίσως λίγο άνιση και σαν αντίπαλο είχε πάντα την ίδια του την μοίρα.
Μερικά από τα στηρίγματα του έξω από την φυλακή για να κρατηθεί στην ζωή και να επιβιώσει ήταν το παιδί του, κάποιοι λιγοστοί δικοί του άνθρωποι, και η ελπίδα για δικαίωση.
Στην φυλακή όμως απασχόλησε το μυαλό του με το σχολείο που υπάρχει μέσα στην φυλακή της Λάρισας, με την συγγραφή… με ποιήματα που δήλωναν τι περνούσε μέσα στο κελί...τον πόνο που βίωνε, την απόρριψη.
Με αυτόν τον τρόπο έφτιαξε τα δικά του στιχάκια τα οποία θέλησε να μοιραστεί μαζί μας. Έπειτα στράφηκε σε κάτι πιο επαγγελματικό, αρχικά συντάκτης και στην πορεία αρχισυντάκτης μιας εφημερίδας. Δημιούργημα φυσικά των ίδιων των φυλακισμένων, για ιερό σκοπό.
Μια εφημερίδα που όλοι μπορούσαν να γράψουν αλήθειες με λίγο μέτρο, ή αλήθειες σε δόσεις. Θέματα που απασχολούν κάθε κοινωνία, αλλά κανείς δεν έχει το θάρρος να τα θίξει, ίσως γιατί υπάρχουν τα ταμπού. Πίσω από τα κάγκελα, όμως, όλα αυτά εξαλείφονται και η αλήθεια βγαίνει γυμνή!
Ετσι μέσα στις “φυλλάδες” διακρίνεις αλήθειες που στην δικιά μας εγκόσμια κοινωνία δεν ειπώθηκαν ποτέ. Παρόλα αυτά και το υλικό της εφημερίδας είναι στα χέρια μας και τον ευχαριστούμε γιαυτό. Εξάλλου όπως ο ίδιος δήλωσε είναι η περιουσία του.
Ως επί τον πλείστον αρκετοί θα γνωρίζουν πως η δικαιοσύνη δεν έρχεται πάντα στην ώρα της, ακόμη περισσότεροι πως... ίσως να μην δικαιωθούν ποτέ. Μια τέτοιου είδους περίπτωση είναι και ο Β.Κ.
Επεται μια εκ βαθέων συνέντευξη που μου παραχώρησε με θέμα την δικαιοσύνη που ελπίζει να έρθει...
