Είναι η γηραιότερη Δωδεκανήσια και συγκαταλέγεται στις ελάχιστες υπέργηρες Ελληνίδες που έχουν απομείνει εν ζωή στη χώρα μας, αφού διανύει το 105ο έτος της ηλικίας, γεγονός που της δίνει τη δυνατότητα να διεκδικεί μια θέση στο βιβλίο Γκίνες!
Ολόλευκα μαλλιά σαν χιόνι, ένα παιχνιδιάρικο χαμόγελο που φωτίζει καθημερινά το ρυτιδιασμένο πρόσωπό της, δύο μάτια που ακόμη λάμπουν και ας έχουν δει δύο παγκόσμιους πολέμους έως και τη σημερινή οικονομική κρίση της πατρίδας μας. Παρόλα αυτά συνεχίζει ακάθεκτη στα 105 της χρόνια, την ήρεμη ζωή της στον οίκο ευγηρίας Καλύμνου έχοντας τον τίτλο μίας από τις γηραιότερες πλέον γυναίκες της Ελλάδας.
Η γλυκύτατη Παναγιώτα (Παναγιούλα) Στεφανιδάκη από την Κάλυμνο είναι γεννημένη στις αρχές Οκτωβρίου του 1914, σύμφωνα με τα επίσημα ατομικά έγγραφα εκείνης της εποχής. Δεν αποκλείεται, όμως, να είναι και μεγαλύτερη, αφού εκείνα τα χρόνια δεν έγραφαν τη ληξιαρχική πράξη γέννησης!
Η κυρία Παναγιούλα όπως την αποκαλούν και την ξέρουν όλοι, γεννήθηκε στο ακριτικό νησί της Καλύμνου, από Καλύμνιους γονείς. Παντρεύτηκε τον μικρασιάτικης καταγωγής Μιχαήλ Στεφανιδάκη που γεννήθηκε στην Αλικαρνασσό, από Κρητικό πατέρα και μητέρα Κώα. Απέκτησε μαζί του δέκα παιδιά (5 αγόρια και 5 κορίτσια): Τον Νικόλα, τον Χρήστο, τον Παντελή, τον Γιάννη και τον Κώστα αλλά και τη Θεμελίνα, τη Σεβαστή, την Αγγελική, τη Γεωργία και τη Μαρία.
Αξίζει να σημειωθεί ότι κατά τη μακρά διάρκεια της δύσκολης ζωής της, έχει αποκτήσει 50(!) εγγόνια, 87(!) δισέγγονα και 2 τρισέγγονα μέχρι σήμερα, επίτευγμα που σίγουρα αποτελεί ρεκόρ και ενδεχομένως θα μπορούσε να της χαρίσει μία θέση στο βιβλίο Γκίνες.
Εν κατακλείδι δεν πρέπει να παραλείψουμε ότι αν και τα χρόνια έχουν περάσει, καμία αρρώστια αλλά και κανένας άλλος εξωγενής παράγοντας δεν την έχει καταβάλει και αυτό επισημαίνεται διότι γνωρίζουμε πως η «υπεραιωνόβια» γιαγιά Παναγιούλα είναι ιδιαίτερα δραστήρια και φροντίζει μέσα στο γηροκομείο όσο μπορεί και τους υπόλοιπους τροφίμους του χώρου όπου διαμένει.
Κλείνοντας να της ευχηθούμε να τα χιλιάσει αφού τα 100 τα έχει ξεπεράσει προ πολλού, οπότε είναι η μόνη ευχή που μπορούμε πλέον να της δώσουμε.
