Στα τέσσερα χρόνια αριστερής διακυβέρνησης αναφέρθηκε ο υπουργός Επικρατείας Αλέξανδρος Φλαμπουράρης, μιλώντας σήμερα στην Κεντρική Επιτροπή του ΣΥΡΙΖΑ.
Μεταξύ άλλων, τόνισε ότι «συναντηθήκαμε με όλα τα μεγάλα διλήμματα που μπορούν να τεθούν στην Αριστερά που κυβερνά».
«Νομίζω, τα πήγαμε καλά» συμπλήρωσε, «τηρουμένων των αναλογιών και ο λόγος είναι ότι ποτέ δεν έφυγε από το μυαλό μας το ποιούς εκπροσωπούμε και για ποιους βρισκόμαστε εδώ».
Ολόκληρη η τοποθέτηση του υπουργού Επικρατείας στην Κεντρική Επιτροπή του ΣΥΡΙΖΑ:
Το 2ημερο αυτό στην Κ.Ε. , απελευθερωμένοι από τις φυλακές τύπου Γ των μνημονίων, γίνεται μια αρκετά ουσιαστική « ιδεολογικοπολιτική συζήτηση» σε συνδυασμό με το ότι κυβερνάμε κιόλας.
Σ´αυτά τα, σχεδόν τέσσερα, χρόνια της κυβερνητικής μας διαδρομής, συναντηθήκαμε με όλα τα μεγάλα διλήμματα που μπορούν να τεθούν στην Αριστερά που κυβερνά.
Κανένα δεν μας λυπήθηκε : η θεωρία και η πράξη, το κράτος και ο ρόλος του, ο καπιταλισμός, ο φασισμός, η προσφυγιά, τα κινήματα, η εξουσία, η γραφειοκρατία, η εργασία, οι τράπεζες, που μετά τις πρόσφατες εξελίξεις πέρασαν μπροστά από τα μάτια μου σκηνές από την ταινία «τα σταφύλια της οργής». τις οποίες πρέπει να αποτρέψουμε, και πάει λέγοντας.
Και ο καθένας από εμάς δοκιμάστηκε μπροστά στην ανάγκη να διαχειριστούμε τις υποθέσεις της κοινωνίας σε συνθήκες κρίσης, κόντρα στις απόψεις, τις επιθυμίες ακόμη και στις ρομαντικές μας ... αυταπάτες.
Διαδρομή ζόρικη, με συμπυκνωμένες εμπειρίες, που έπρεπε να αφομοιώνουμε και να επεξεργαζόμαστε ταχέως σε ένα δύσκολο περιβάλλον.
Νομίζω, τα πήγαμε καλά, τηρουμένων των αναλογιών και ο λόγος είναι ότι ποτέ δεν έφυγε από το μυαλό μας το ποιούς εκπροσωπούμε και για ποιους βρισκόμαστε εδώ.
Τι κάναμε αλλά και τι δεν κάναμε όλοι ξέρουμε.
Σε ποιές συνθήκες ζούμε και δρούμε, όλοι ξέρουμε. Ο καθένας είναι σωστό να διατυπώνει τη γνώμη του.
Αλλά αυτό που εγώ όμως επιλέγω να τονίσω, επειδή αισθάνομαι ότι είτε παραμερίζεται στην καθημερινότητα είτε αναπαράγεται σχεδόν μηχανιστικά, είναι το μεγάλο ζητούμενο της ιδεολογικής μας θωράκισης, που πρέπει με τη σειρά της να εμπλουτίσει το πολιτικό μας πρόγραμμα, αλλά και τον καθημερινό μας λόγο, πολλώ δε μάλλον που, κατά τη γνώμη μου, οι μεγάλες μάχες έπονται του μνημονίου και είναι μπροστά μας.
Και γιατί το λεγόμενο «μείγμα πολιτικής», που φέρεται να είναι πλέον στη δική μας ευχέρεια, είναι αυτό που θα χρωματίσει το στίγμα και τον προσανατολισμό μας .
Από αυτό θα κριθούμε από τους πολίτες στις επερχόμενες εκλογές αλλά και από αυτό θα κριθούμε από εμάς τους ίδιους.
Ίσως από αυτό θα κριθεί και η πορεία του κόμματός μας, που πρέπει οπωσδήποτε να αποκρούσει τον συμβιβασμό με τα παραδοσιακά κοινοβουλευτικά ειωθότα και να διατηρήσει το ριζοσπαστισμό και την προοπτική της ανατροπής. Να παραμείνει το ελπιδοφόρο ρήγμα στο πολιτικό σύστημα, ο πρωτοπόρος εκπρόσωπος του κόσμου της εργασίας.
Εδώ και τώρα, σήμερα, που διενεργούμε το πείραμα της αριστεράς στον 21ο αιώνα, το κόμμα μας οφείλει να μεταβεί, σε μια ωριμότερη φάση και να λειτουργήσει δημιουργικά και πρωτοπόρα, ως ο στρατηγικός «εγκέφαλος» της μεταμνημονιακής πολιτικής, ώστε να πετύχουμε την καλύτερη δυνατή «διάδραση» θεωρίας και πράξης στη βάση των αξιών μας.
Γιατί, όλοι ξέρουμε, πως αυτά τα χρόνια της διακυβέρνησης, αυτή η διαδικασία δεν δούλεψε όπως θα έπρεπε.
Καταπονηθήκαμε άπαντες στις συμπληγάδες του μνημονίου, και εμείς οι «επιχειρησιακοί » της κυβέρνησης που έπρεπε να διασώσουμε ό,τι σωζόταν και οι υπόλοιποι συχνά απολογούμενοι και κάποτε διαμαρτυρόμενοι, που, στο όνομα της παράδοσής μας, προσπάθησαν, με συχνά ατελέσφορη ρητορική, να λειτουργήσουν ως θεματοφύλακες της κομματικής συνείδησης. Διαδικασίες απολύτως φυσιολογικές, βεβαίως, αλλά, ίσως κάποτε, κατώτερες των περιστάσεων.
Σύντροφοι και συντρόφισσες, η συνείδηση όλων μας είναι εδώ: κομματική, ταξική και πατριωτική. Τι έχει αλλάξει; Η επίγνωση των συνθηκών και οι ευθύνες, που έχουν πολλαπλασιαστεί. Και απαιτούν φυγή μπροστά, με πίστη και ευρηματικότητα, χωρίς αμφιθυμίες και μεμψιμοιρίες για μια δημοκρατικότερη Ευρώπη, έναν κόσμο ειρήνης και αλληλεγγύης και για το αύριο αυτής της χώρας. Κανείς δεν περισσεύει. Και κανένας δεν έχει το δικαίωμα να κάνει πίσω.
Θα είναι πραγματικά κρίμα να μην μας αναγνωριστεί, εν τέλει, τόση προσπάθεια και κόπος. Ακόμη και στις αστοχίες του, ακόμη και στις ήττες του ήταν τίμιος και αυθεντικός. Θα είναι κρίμα να μην μας δοθεί ο αναγκαίος πολιτικός χρόνος. Και σ´ αυτή τη μάχη πρέπει να τα δώσουμε όλα μαζί με την κοινωνία.
