Ενώ μέχρι το καλοκαίρι του 2016 η Ελλάδα και ορισμένες άλλες ευρωπαϊκές χώρες ήταν απούσες στη «μοιρασιά» του πακέτου Γιούνκερ- μάλιστα ο αντιπρόεδρος της Κομισιόν Γύρκι Κατάινεν υποστήριζε τότε ότι ακόμη και κάποιοι υπουργοί του έλεγαν πως «δεν ενδιαφέρονται»- στη συνέχεια τα πράγματα βελτιώθηκαν.
Προτεραιότητα σε έργα υψηλού επενδυτικού ρίσκου
Το επενδυτικό πακέτο Γιούνκερ είχε αρχίσει με μία πρώτη «μαγιά» 16 δισεκατομμυρίων ευρώ από ήδη εγκεκριμένα προγράμματα, με σκοπό να «μοχλεύσει» πάνω από 300 δισεκατομμύρια από τον ιδιωτικό τομέα. Πολλοί είχαν επιδείξει δυσπιστία ως προς την αποτελεσματικότητα του σχεδιου, αλλά το αποτέλεσμα δικαιώνει τον Γιούνκερ.
Την Τετάρτη το Ευρωκοινοβούλιο αποφάσισε να ανεβάσει το «ταβάνι» των κονδυλίων από τα 315 στα 500 δισεκατομμύρια ευρώ και παράλληλα να επεκτείνει χρονικά το πρόγραμμα ως το 2020. Πάντως δεν λείπει η κριτική όσον αφορά τη γεωγραφική κατανομή των έργων, με τις πλούσιες χώρες να επωφελούνται ιδιαίτερα από το «πακέτο Γιούνκερ» για να στηρίξουν έργα, τα οποία όμως θα μπορούσαν ούτως ή άλλως να χρηματοδοτηθούν από ιδιωτικές τράπεζες.
«Κοινωνικές δράσεις» στο πακέτο Γιούνκερ;
Η ευρω-ομάδα της Αριστεράς είχε ασκήσει εξ΄αρχής κριτική στο πακέτο Γιούνκερ, λέγοντας ότι δεν είναι σωστό να ενισχύονται μεγάλα έργα υποδομής σε χώρες που είναι ούτως ή άλλως οικονομικά ισχυρές. Όπως λέει η επικεφαλής της Ευρωπαϊκής Αριστεράς στο Στρασβούργο, Γκάμπι Τσίμερ «πάντα ζητούσαμε να διοχετευθούν πόροι από το πακέτο Γιούνκερ σε οικονομικά ασθενέστερες χώρες, προσφέροντάς τους μία αφετηρία για να αναπτυχθούν οικονομικά.
Παράδειγμα: ο ίδιος ο Γιούνκερ είχε υποσχεθεί ότι το 5% των κονδυλίων θα χρηματοδοτούσαν κοινωνικές δράσεις. Πολλοί υπουργοί Εργασίας στην ΕΕ προτείνουν να δοθούν πόροι για παρεμβάσεις σε χώρες με εξαιρετικά υψηλό ποσοστό μακροχρόνιας ανεργίας, όπως η Ελλάδα, η Πορτογαλία, η Ισπανία ή και οι χώρες της ανατολικής Ευρώπης. Όλα αυτά υπό την προϋπόθεση, ότι αυτές οι δαπάνες δεν θα προσμετρώνται στο δημόσιο χρέος με βάση τα κριτήρια του συμφώνου σταθερότητας...»
