Ο κ. Πανούσης με τις δηλώσεις του επιβεβαίωσε για μια ακόμα φορά την αβάσταχτη ελαφρότητα της πολιτικής. Κι έδειξε ότι ακόμα και ένας καθηγητής της Νομικής μπορεί να βρίσκεται σε απόλυτη σύγχυση σχετικά με τις υποχρεώσεις του ως υπουργός.
Πρόκειται φυσικά για τις καταγγελίες ότι απειλείται η ζωή του. Την πρώτη ημέρα δήλωσε ότι θέλει να τις κρατήσει σε «πολιτικό επίπεδο». Εξέφρασε, μάλιστα, την απορία του γιατί ζήτησε ο πρωθυπουργός να καταθέσει τα στοιχεία στον εισαγγελέα. Τη δεύτερη ημέρα, ωστόσο, άλλαξε τροπάρι και είπε ότι προκύπτουν ποινικές ευθύνες. Αλλά, βέβαια, αν ισχύει το δεύτερο, το ερώτημα είναι γιατί δεν είχε προσφύγει στη Δικαιοσύνη από την πρώτη στιγμή και είχε αρκεστεί στο να ενημερώσει τον κ. Τσίπρα. Στο κάτω κάτω ήταν υπουργός προστασίας του πολίτη όχι προστασίας του Μαξίμου.
Σαν να μην έφταναν αυτά, υποστήριξε ότι την πρώτη φορά τον τίμησε ο κ. Τσίπρας κάνοντάς τον υπουργό και τη δεύτερη προστάτεψε τη ζωή του αφήνοντάς τον εκτός κυβέρνησης. Που πάει να πει σε απλά ελληνικά ότι το υπουργείο Προστασίας του Πολίτη δεν μπορεί να προστατέψει ούτε τον υπουργό! Τόσο ωραία. Οχι για να τα παίρνουμε τοις μετρητοίς πάντως: το πιθανότερο είναι ότι αν είχε ξαναγίνει υπουργός, δεν θα είχαμε μάθει τίποτα.
Παρ’ όλα αυτά το πολιτικό ζήτημα παραμένει. Είναι σαφές, και το γνωρίζαμε πριν από τις καταγγελίες Πανούση, ότι στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ έχουν ανοιχτούς διαύλους επικοινωνίας με τον χώρο της τρομοκρατίας. Οι συνομιλίες που δημοσιεύτηκαν είναι χαρακτηριστικές για τις υποσχέσεις που είχαν δοθεί σε μια σειρά ζητήματα. Και εξηγούν πολύ καλά πώς και γιατί, με τη χώρα στη δίνη των διαπραγματεύσεων για το Μνημόνιο, το πρώτο θέμα που απασχόλησε την κυβέρνηση ήταν να αλλάξει τον νόμο για να αποφυλακιστεί ο Ξηρός. Το είχε ομολογήσει βέβαια ο ίδιος ο υπουργός Δικαιοσύνης στη Βουλή όταν για να πείσει ότι η διάταξη δεν είναι φωτογραφική είχε πει το αμίμητο, ότι αφορά άλλον έναν κατάδικο.
Ομως αυτό το αλισβερίσι αφορά το τέλος της ιστορίας. Η αρχή έχει ενδεχομένως μεγαλύτερο ενδιαφέρον και παραμένει άγνωστη. Σίγουρα ένας σταθμός ήταν το κάψιμο της Αθήνας το 2008 (επόμενος ήταν η Κερατέα) για το οποίο στελέχη της ΔΗΜΑΡ θα μπορούσαν να πουν πολλά. Τότε στέλεχος του Συνασπισμού είχε εκμυστηρευτεί στον γράφοντα ότι σε παρατήρησή του ότι πρέπει να σταματήσουν τα επεισόδια εισέπραξε την ακόλουθη απάντηση: εδώ έκαψαν το Σιάτλ για δύο ημέρες, δεν μπορούμε να κάψουμε την Αθήνα για μία εβδομάδα... Αρμόδιος υπουργός ήταν ο Προκόπης Παυλόπουλος. Οταν προτάθηκε για Πρόεδρος της Δημοκρατίας ο κ. Τσίπρας δεν λησμόνησε να εξάρει τη στάση του στα επεισόδια παρότι άλλοι τον είχαν επικρίνει για την αδράνεια που επέδειξε...
