αρχαια ελλαδα

Δύο μαρμάρινα αττικά επιτύμβια αγγεία, μια λήκυθος και μια λουτροφόρος του 4ου π.Χ., επέστρεψαν στην Αθήνα, μετά την αίσια έκβαση πολυετούς διεκδίκησής τους από το Ελληνικό Δημόσιο. Οι μαρμάρινες λήκυθοι και λουτροφόροι εμφανίζονται από τον ύστερο 5ο και σε όλη τη διάρκεια του 4ου αι. π.Χ. στα αρχαία αττικά νεκροταφεία, ως επιτύμβια σήματα, στημένα σε οικογενειακούς ταφικούς περιβόλους.

Μία εντυπωσιακή ανακάλυψη έκανε το πανεπιστήμιο Θεσσαλίας, πραγματοποιώντας λεπτομερή και εξειδικευμένη μελέτη και έρευνα κατά την οποίαν εκπαιδευμένοι Έλληνες Πεζοναύτες φόρεσαν ένα πιστό αντίγραφο ολόσωμης χάλκινης πανοπλίας, ηλικίας 3.500 ετών, δημιούργημα των Μυκηναίων Ελλήνων, ακολουθώντας ένα απαιτητικό πρωτόκολλο προσομοίωσης μάχης.

Μια αρχαιολογική έρευνα που πραγματοποιήθηκε στη θαλάσσια περιοχή της Κάσου έφερε στο «φως» δέκα ναυάγια και σημαντικά μεμονωμένα ευρήματα, τα οποία χρονολογούνται ενδεικτικά από την προϊστορία (3000 π.Χ.), την Κλασική περίοδο (460 π.Χ.), τα Ελληνιστικά (100 π.Χ. έως 100 μ.Χ.) τα Ρωμαϊκά χρόνια (200 π.Χ. – 300 μ.Χ.) και τη Βυζαντινή περίοδο (800 – 900 μ.Χ.). 

Εκδήλωση αφιερωμένη στην πάλη μεταξύ της χριστιανικής θρησκείας και της ελληνικής παιδείας κατά τους πρώτους χριστιανικούς αιώνες διοργανώνεται στον Πύργο Βιβλίων της  Εθνικής Βιβλιοθήκης, στο ΚΠΙΣΝ, υπό την επιμέλεια του Σταύρου Ζουμπουλάκη, προέδρου του Εφορευτικού Συμβουλίου της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Ελλάδος.

Η ταφή των νεκρών στην Αρχαία Ελλάδα ήταν θρησκευτικό καθήκον των οικείων τους και προβλεπόταν από το νόμο. Η αμέλεια από τους οικείους, θεωρείτο βαρύ έγκλημα στον ηθικό χαρακτήρα του νεκρού. Θεωρούσαν υποχρέωσή τους την τέλεση της ταφής, επειδή πίστευαν ότι από την ανάπαυση του σώματός τους εξαρτιόταν και η αποδοχή και ανάπαυση της ψυχής τους στα Ηλύσια Πεδία.

Η αρχαία ελληνική παράδοση είναι γεμάτη από διδασκαλίες, που αφορούν στην αθανασία της ψυχής και την επανενσάρκωση της, δηλαδή την επιστροφή της μέσα σε ένα νέο σώμα, σε μια νέα ζωή. Όλες αυτές οι διδασκαλίες, άλλες λιγότερο άλλες περισσότερο, έχουν έρθει μέχρι σήμερα κωδικοποιημένες και ασαφείς, γεμάτες σκιές και κενά που έχει αφήσει πάνω τους ο παράγοντας χρόνος.