Η παράσταση «Σωτηρία με λένε» μετά την επιτυχία της στη Θεσσαλονίκη ξεκίνησε να παίζεται και στην Αθήνα στο Θέατρο του Νέου Κόσμου. Η Σοφία Αδαμίδου βιογράφος της Σωτηρίας Μπέλλου και συγγραφέας του έργου γράφει για την αναμέτρηση της με ένα μύθο.
«Μ’ αρέσουν οι ντόμπρες κουβέντες και οι ντόμπροι άνθρωποι», έλεγε. «Σιχαίνομαι τους ανθρώπους που προσπαθούν να σε κολακέψουν. Εγώ ήμουν πάντα η απλή Σωτηρία και δε σηκώνω ψευτιές και υποκρισίες». Ήταν ένας γνήσιος άνθρωπος η Σωτηρία Μπέλλου, κι αυτό το απέδειξε μέσα από το τραγούδι της. Δε χρειάστηκε πιστοποιητικά γνησιότητας, γιατί τα είχε, τραγουδώντας τα ρεμπέτικα, τα λαϊκά, τα έντεχνα. Όσο κι αν ο κόσμος μας, με μια βιασύνη, προχωρά και αναζητά το καινούριο σε όλα τα πράγματα και μέσα από τη μουσική, με μια ταχύτητα και μια βιασύνη, που δεν αφήνει να κατασταλάξουν και να αφομοιωθούν τα πράγματα σωστά, πρέπει να στέκεται στις αξίες του έργου που μας έχουν αφήσει τέτοιοι καλλιτέχνες.
Έχει κάτι να κερδίσει ο κόσμος και η νεολαία, όταν στέκεται σε αξίες των νεοελληνικών πραγμάτων. Αυτές οι σκέψεις γέννησαν την ανάγκη, η ζωή και το έργο της Σωτηρίας Μπέλλου να μείνει και στο φως… μιας σκηνής που μπορεί να κάμψει τους εγκόσμιους φόβους, τους οποίους εγείρει κάθε υπαρξιακή κόπωση, αλλά και να συνομιλήσει με τους ανθρώπους που την αγάπησαν ή θα την αγαπήσουν, σε μια ελεύθερη συζήτηση χωρίς κυρώσεις και φραγμούς.
Το γεγονός ότι μου εμπιστεύθηκε τη συγγραφή της βιογραφίας της, με χρεώνει μ’ ένα χρέος τιμής προς τη μνήμη της. Ένα χρέος που θα μπορούσε να «εξοφληθεί» μόνο με την καταγραφή της αλήθειας των γεγονότων, τα οποία συνθέτουν το μύθο της Σωτηρίας Μπέλλου. Σκάβοντας μνήμες, γεύσεις, ανάγκες, πάθη, πασχίζοντας η σκέψη να υπερβεί τις επίπεδες αναγνώσεις, περπάτησε βήμα - βήμα αναζητώντας την ουσία. Αυτά που μπορεί πλέον να αρθρώσει τούτη η σκέψη και τούτη η προσπάθεια, συνοψίζονται σε λίγες λέξεις, που ανοίγουν την παλάμη και αθόρυβα συλλαβίζουν «Σωτηρία με λένε».
Γράφοντας αναμετρήθηκα πολλές φορές με καταστάσεις και γεγονότα που θα μπορούσαν να γεμίσουν ασφυκτικά όχι μια, αλλά πολλές ζωές. Αναμετρήθηκα με το χρόνο, με τις σκληρές και δύσκολες εποχές του τόπου μας, με τη γλυκόπικρη ζωή και την μεγάλη ψυχή του λαού μας, αλλά κυρίως αναμετρήθηκα με τη ζωή ενός ανθρώπου που βάδιζε πάντα κόντρα στον άνεμο, όμως τις περισσότερες φορές χέρι - χέρι με τις αγωνίες του λαού.
Δύσκολο να περιγράψεις, δυσκολότερο να συναρμολογήσεις τα γεγονότα, τις καταστάσεις, τα στοιχεία εκείνα που περπάτησαν μέσα στο χρόνο και πλέον κείτονται στο υπνωμένο μάρμαρο, στο οποίο είναι χαραγμένοι οι στίχοι «Δεν λες κουβέντα, κρατάς κρυμμένα μυστικά και ντοκουμέντα»… Χάρη στη φιλία με την οποία με τίμησε, αξιώθηκα να τη γνωρίσω καλά, να μοιραστεί μαζί μου στιγμή τη στιγμή της μεγάλης, περιπλανώμενης ζωής της κι εγώ με τη σειρά μου να τα μοιραστώ με όλους εσάς που την αγαπήσατε και δεν την ξεχνάτε. Θυμάμαι πάντα τόσο έντονα τα μεγάλα μάτια της που έλεγαν περισσότερα από τα χείλη της.
Θυμάμαι εκείνα τα άπιστα δίχτυα, που διέκρινα να της ρίχνει ο αιώνας, στα μυστικά και φανερά, ενώ εκείνη καμάρωνε νικήτρια. Έφτανε ένα βλέμμα της για να ξεσπάσει η νίκη, σαν λησμονημένη απόπειρα της ψυχικής αρματωσιάς των 76 χρόνων της. Κάθε φορά που ανεβαίνει αυτό το έργο, νιώθω πως όσοι συμμετέχουμε σ' αυτή την παράσταση, της κρατάμε γερά το χέρι για να μην φοβάται το σκοτάδι. Είναι η ελάχιστη ευγνωμοσύνη μας σ’ έναν άνθρωπο που πάντα θ’ αγγίζει τις ψυχές μας. Η Έφη Σταμούλη είναι μια σπουδαία ηθοποιός και χαίρομαι πολύ που είναι η Σωτηρία που γνώρισα. Και είμαι σίγουρη πως κάπου... εκεί πίσω, σε μια γωνιά μας, παρακολουθεί γεμάτη αγωνία κι εκείνη. Γεμάτη αγωνία να νιώσει την αγάπη μας.
athinorama
