Μας ενέπνευσαν με τις ικανότητες τους και με την ανάγκη τους να μας θυμίσουν πως είναι ίση με όλους τους υπόλοιπους. Ήταν, είναι και θα είναι οι άνθρωποι της διπλανής πόρτας που δεν τολμάς να ανοίξεις, είναι ο φίλος που δεν γνώρισες ακόμη, ή ο συγγενής που δεν πήρες τηλέφωνο.
της Παναγιώτας Καλογήρου
Είναι υπερήρωες για την ψυχική τους δύναμη που υπερτερεί κάθε μυϊκής μάζας, είναι άνθρωποι , είναι εσύ. Είναι άξιοι σεβασμού και είμαστε υπερήφανοι που τους έχουμε στην ζωή μας. Εξάλλου ο κόσμος είναι φτιαγμένος για όλους και δεν χρειάζονται διακρίσεις.
Χρυσό...χρυσό δεν είναι μόνο το μετάλλιο που φοράνε στο λαιμό τους. Αξία δεν έχει το αγαθό αλλά οι ίδιοι οι αθλητές, εξάλλου ο χρυσός είναι πολύτιμος και δυσεύρετος όπως και οι ίδιοι. Το μεγαλείο της ψυχής τους ανεκτίμητο. Η αφοσίωση τους στη σημαία, τα θέλω τους είναι ανιδιοτελής. Άνθρωποι γίγαντες, με καρδιά μικρού παιδιού.
Αυτοί οι άνθρωποι είναι οι 54 αθλητές των παραολυμπιακών αγώνων. Με ιδιαιτερότητες, δίχως καμία άλλη διαφορά από εμάς. Κάποια στιγμή ίσως να τους αγνόησες ή να τους αμφισβητήσεις αλλά εκείνη δίνουν μαθήματα ήθους , ξέρουν να συγχωρούν, είναι δίπλα σου , κοίταξε τους, είναι οι συνάνθρωποι σου με αναπηρία αλλά και αθλητές των παραολυμπιακών αγώνων.
Και η ιστορία των ξεκινάει το 1960 στην Ρώμη, με σειρά από επάξιους αθλητές της Ελλάδα και του εξωτερικού να δίνουν την δική τους προσωπική μάχη. Είναι όλοι τους νικητές, από την αρχή της διοργάνωσης , μέχρι της λήξη της. Τα μετάλλια είναι μια παραπάνω επιβράβευση όμως αν τους κοιτάξεις καλύτερα , όλοι τους είναι στην κορυφή. Η θέληση , και η επιμονή για να προσπαθήσουν ,πηγάζει από την καρδιά και την ψυχή μόνο των νικητών στην ζωή. Ανά 4 έτη παρακολουθούμε τους ολυμπιακούς αγώνες και έπειτα τους παραολυμπιακους.
Φέτος η τελετή έναρξης όπως και η τελετή λήξης έδωσαν τα δικά τους μηνύματα, ανθρωπιάς και υπεράνθρωπης προσπάθειας. Στην έναρξη μπήκε στο στάδιο με την φλόγα, ο Αντόνιο Ντελφίνο ντε Σόουζα, ο οποίος σε ηλικία 17 ετών υποχρεώθηκε σε ακρωτηριασμό του χεριού του. Υπό δυνατή βροχή, την παρέδωσε στην Μαρσία Μαλσάρ, και εκείνη την στιγμή μια σπίθα ελπίδας και ανθρωπιάς, έλαμψε στον σκοτεινό ουρανό της Βραζιλίας. Η αιτία ήταν μια μικρή πτώση της Μαρσίας Μαλσάρ.
Σημασία όμως δεν έχει αν θα πέσεις αλλά αν θα βρεις την δύναμη αν σηκωθείς. Όπως και έγινε η Μαλσάρ μπόρεσε να σταθεί στα πόδια της, με την δάδα στα χέρια,με το αθώο χαμόγελο και με τον κόσμο να σηκώνετε όρθιος και να της δίνεις κουράγιο με το χειροκρότημα του. Ήταν, ένα ελπιδοφόρο μήνυμα- «Ποτέ μην τα παρατάς» - για ένα καλύτερο αύριο προς όλους τους ανθρώπους με τέτοιου είδους προβλήματα..
Η Ελληνική συμμετοχή καθόλα την διάρκεια των αγώνων κατάφερε να αποσπάσει 13 μετάλλια εκ των οποίων τα 5 χρυσά. Οι διακρίσεις της ελληνικής αποστολής στο Ρίο έκαναν όλους τους Έλληνες περήφανους, αφού η πιο δυνατή ομάδα έκανε το αδύνατο, δυνατό!
Και ξαφνικά εμφανίζεται ο κ. Σώρρας με δηλώσεις που χαρακτηρίζει τους αθλητές των παραολυμπιακών και τους ανθρώπους με αναπηρία "“Είναι ύβρις για τους Ολύμπιους Αγώνες να βλέπεις τους ανάπηρους όλους και να κάνουν Παραολυμπιάδα. Αυτό είναι μεγάλη προσβολή για τον άνθρωπο γιατί σήμερα τα υβρίδια και όλα αυτά τα ζώα φτιάχνουν τον πλανήτη των αναπήρων. Τι δουλειά έχει ένας ανάπηρος να κάνει Παραολυμπιακούς;”, ανέφερε χαρακτηριστικά.
Προκαλώντας οπός ήταν φυσικό κύμα αντιδράσεων. Ο κ. Σώρρας έδειξε ένα απάνθρωπο πρόσωπο, ενός αγενούς άνδρα, με έλλειψη σεβασμού και πολιτισμού, προβάλλοντας έντονα τον κυνισμό του. Τραγελαφικά σχόλια, που δέχονται όμως με τον καλύτερο τρόπο την απάντηση.
Τα λόγια είναι σκέτα λόγια, οι πράξεις έρχονται να προσυπογράψουν κάθε λέξη και υπόσχεση αυτών των ανθρώπων. Τα 13 μετάλλια της Ελλάδας ήταν μια μικρή απάντηση. Η συμμετοχή όλων των αθλητών και η προσπάθεια για το μέγιστο αποτέλεσμα ήταν η τελειωτική απάντηση προς κάθε άνθρωπο που τους αμφισβητεί.
Οι συγκεκριμένη διοργάνωση καταφέρνει να μας θυμίζει πως η προσπάθεια επιβραβεύεται. Οι παραολυμπιακοί αγώνες έχουν αρκετούς συμβολισμούς που θα πρέπει να μας ακολουθούν καθόλα την διαρκεί της ζωής μας. Αρχικά να βλέπουμε τις δυνατότητες και όχι τις αποτυχίες, έπειτα να εκτιμάμε αυτά που ο συνάνθρωπος μας έχει και όχι αυτά που δεν μπορεί να κάνει.
Στους φετινούς παραολυμπιακους αγώνες του Ρίο υπήρχε το συναίσθημα, η συγκίνηση, τα δάκρυα χαράς και η δικαίωση. Υπήρχαν χαμόγελα δύναμη, νέα ρεκόρ, θέληση, κουράγιο και αφοσίωση, πείσμα ,επιμονή, αγάπη. Αρετές που δίνονται απλόχερα σ'αυτούς τους ανθρώπους. Σε κάθε τους προσπάθεια μοιράζουν ηθικά διδάγματα ένα από αυτά είναι πως δεν υπάρχει το "δεν μπορώ", ο καθένας μπορεί τα πάντα αρκεί αν θέλει, έπειτα υπενθυμίζουν πως όταν έχεις μια αναπηρία δεν παύεις να ονειρεύεσαι και να κυνηγάς τα όνειρα σου γιατί "ο επιμένον νικά".
Σας ευχαριστούμε γι΄αυτο το όμορφο ταξίδι... Ραντεβού ανθρωπιάς, αφοσίωσης και πίστης στο Τόκιο το 2020.
